Nie wolno przespać takiego czasu, bo każdy ma za co dziękować. Kiedy ktoś świętuje okrągłą – w sensie 25., 40., 50. albo jeszcze inną wyjątkową rocznicę urodzin czy ślubu, czyli obchodzi jakiś jubileusz, dużo, dużo wcześniej zaczyna przygotowania. Obmyśla, jak zorganizować taką uroczystość, planuje, rozmawia o tym z najbliższymi, zamawia Mszę św., rozsyła piękne, specjalne zaproszenia. Krótko mówiąc: nie chce świętować sam. Chce się cieszyć razem z innymi, bliskimi i przyjaciółmi.
Pomagać chorym, to nie tylko leczyć ich ciała. Trzeba też zatroszczyć się o ich dusze, zadbać o to, by żyli wiecznie. Mamy dla Was w tym numerze Kartę życia – tak ją nazwaliśmy. Wybranie numerów tam wypisanych w chwili zagrożenia, jakiegoś niebezpieczeństwa, często może nam albo innym uratować życie.
Mówimy „Betlejem”, myślimy: gwiazda, pasterze, anioł, może jeszcze Trzej Królowie na wielbłądach ze złotem, kadzidłem i mirrą, i oczywiście jakaś waląca się grota, a w niej Święta Rodzina – Maryja, Józef i nowo narodzone Dzieciątko.
Około północy, ktoś zawołał: – Siostro Labouré, siostro Labouré! Obudziła się. Obok łóżka stało małe dziecko. I to wcale nie był sen. – Chodź szybko do kaplicy. Matka Boża czeka na ciebie! – usłyszała.
Łatwo się domyślić, kto jest moim patronem. Oczywiście, archanioł Gabriel. Mieć takiego patrona to zaszczyt wielki, wiem i bardzo dziękuję za to moim rodzicom. Choć pamiętam, że szukałam świętej Gabrieli. Nie znalazłam. Dopiero jakiś czas temu dowiedziałam się, że są trzy. Wprawdzie nie święte, a błogosławione, ale są. Może jest ich więcej, nie wiem.
Kilka lat temu, specjalnie dla „Małego Gościa”, 7-letni Kirylos Kadri Wadi, Kopt z Aleksandrii w Egipcie, mówił tak: „Moi rodzice powiedzieli, że krzyż na ręce to nie jest tylko znak, on pokazuje to, co mamy w sercu. Tego krzyża nie można niczym zmyć ani wymazać. Jest wytatuowany na prawej ręce, aby w każdej chwili, przypominał nam Chrystusa”.
Z Nim bez pytania Cię rozpoznają. Z Nim jesteś na dobrej drodze. Jezus to najlepszy drogowskaz. Co jakiś czas, a najbardziej wtedy, kiedy złe wieści docierają do nas z ojczyzny Pana Jezusa, myślę o chrześcijanach i mieszkających tam rodzinach. Właściwie zawsze ich sytuacja była trudna, niebezpieczna. Na ziemi, gdzie Jezus przyniósł pokój, pokoju nie ma.
Było piękne lato. Takie polskie – jak lubię. Ani za ciepło, ani za zimno. Pojechałam w Tatry. Po co? Zdobywać szczyty, oczywiście. Każdego wieczora wyznaczałam sobie szlak, który chciałam przejść. Jednego dnia ze schroniska na Hali Gąsienicowej ruszyłam w stronę przełęczy Krzyżne. Stamtąd przez Granaty chciałam zejść z powrotem.
Gdyby ludzie wiedzieli, jak ważna jest Eucharystia, staliby w długich kolejkach, by spotkać się z Chrystusem. Już kiedyś podobnym zdaniem zaczynałam moje pisanie do Was. Wtedy opowiadałam o św. Teresie od Dzieciątka Jezus, która nad życie kochała Jezusa i bardzo za Nim tęskniła.
Blisko Maryi jest zawsze dobrze i bezpiecznie. Nie tylko w maju. Rue du Bac 140 – to adres Matki Bożej w centrum Paryża. Przy tej ulicy, wśród eleganckich butików, jakby wciśnięta między domy, jest kaplica. Trzeba dobrze uważać, żeby tu trafić, bo łatwo przeoczyć zwykłą bramę.
Wygląda na to, że Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript.Zmień ustawienia lub wypróbuj inną przeglądarkę.
