Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość.

Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu – z powodu radości, że się człowiek na świat narodził.

Także i wy teraz doznajecie smutku. Znowu jednak was zobaczę, i rozraduje się serce wasze, a radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać. W owym zaś dniu o nic nie będziecie Mnie pytać».

Słowa Jezusa, które dziś słyszymy, wypowiada On przed swoją męką. Wie, że czeka Go śmierć. Wie, że będą tacy, których Jego śmierć ucieszy. I wie też, że będzie ona katastrofą dla Jego uczniów. By się nie załamali, obiecuje im: to tylko chwila, jak chwila bólu rodzącej kobiety, po której przychodzi przecież radość. Tak będzie i z wami. Będziecie się smucić, ale wasz smutek zamieni się w radość. Uczeń Jezusa żyjący w XXI wieku wie już, że On zmartwychwstał. I wie, że sam też kiedyś zmartwychwstanie. Gdy przychodzą trudne chwile – a przychodzą kiedyś w końcu na każdego z nas – chrześcijanin nie musi rozpaczać. Wie, że to tylko chwila. Jak bóle rodzącej kobiety. Ale kiedyś przyjdzie znowu radość. Bez końca. Wieczna.