Trzeba prosić Chrystusa o dobre zrozumienie zagadnienia śmierci, o wewnętrzną wolność od niepotrzebnych niszczących emocji. Spotkanie ze śmiercią wyzwala bowiem emocje. Niektóre jednak emocje są nieuniknione i potrzebne. Jezus zapłakał, gdy przyszedł do grobu Łazarza, którego przecież zaraz miał wskrzesić. Nie należy więc wstydzić się łez, jednak niektóre emocje nie są godne chrześcijanina.

Chrystus chce, abyśmy przyszli do niego z pragnieniem oczyszczenia swego serca, abyśmy uznali swe grzechy i przeprosili Go za nie. Musimy być z Bogiem, bo bez Niego nie poradzimy sobie z żadnym problemem, nie tylko z problemem śmierci.

Za mną wiele bezsennych nocy, kiedy w mych uszach rozbrzmiewały słowa wypowiadane przez Marka. Słowa, które zapierały mi dech w piersiach i rodziły pytanie: skąd bierze się w Marku ta siła, która pomaga mu tak pięknie przeżywać cierpienie, z takim spokojem, bez oznak sprzeciwu i buntu, a raczej do końca w trosce o osoby, które kocha. Świadomie piszę w czasie teraźniejszym, gdyż wierzę, że Marek, choć fizycznie niedostrzegalny, jest z nami. I tak jak obiecał, jest z nami w doskonalszy sposób, gdyż nasza ludzka rzeczywistość może obserwować już nie człowieka z ułomnej, pełnej słabości perspektywy, lecz z perspektywy życia wiecznego, którym może się już radować.

Postanowiłam spisać słowa Marka i udostępnić je do czytania osobom, którym jest bliski. Dziękuję Panu Bogu, że obdarował mnie tak wspaniałym bratem. Dziękuję, że pozwolił mi być przy nim w ostatnich tygodniach jego życia. W tym miejscu pragnę z całego serca podziękować mojemu ukochanemu mężowi Rolandowi, który wspierał mnie i obdarza wielką wyrozumiałością i prawdziwą miłością. Dziękuję także moim kochanym dzieciom: Dominikowi, Julince i Janowi, że były tak dzielne i pozwoliły mi być przy ich ukochanym ojcu chrzestnym.

Czas choroby Marka był jednym z najcenniejszych i najbardziej intensywnych okresów w moim życiu. Czas bardzo trudny, czas w którym przyszło mi się skonfrontować z granicznymi przeżyciami dotyczącymi ludzkiej egzystencji. Z czasu tego nie oddałabym nawet ułamka sekundy. Wierze, iż cała nasza rodzina będzie mogła czerpać z tych doświadczeń siłę i nadzieję.

Tekst ten przeplatany jest cytatami z Pisma Świętego. Szkoda, że tak rzadko korzystamy z tego niewyczerpanego źródła mądrości, miłości, wiary i nadziei.

Pięknie o mocy Słowa Bożego mówi niemiecka pieśń religijna: „Słowo Boże jest jak światło nocą, przynosi nam nadzieję na przyszłość. Pociesza i umacnia kiedy jesteśmy uciskani i zalęknieni. Jest jak gwiazda świecąca w ciemności“.

Marek od lat był dla mnie wzorem do naśladowania w jego trosce o rodziców, o naszą młodszą siostrę Monikę, a także o mnie i moją rodzinę. Zawsze byłam pełna podziwu dla jego ufności i zawierzenia w Boże miłosierdzie i Bożą opatrzność. Był spokojny, że wszystko co przynosi z sobą życie ma sens, szczególny zaś sens, dla naszego wewnętrznego ubogacenia mają doświadczenia trudne – w obliczu których trudno jest wypowiedzieć słowo „tak“

Marek był osobą nad wiek dojrzałą, myślę, że ta Jego dojrzałość wynika z trudnych przeżyć jakimi została doświadczoną nasza rodzina.