Ciało nie tylko mistyczne

1.W Nowym Testamencie jest wiele obrazów Kościoła. Nie konkurują one ze sobą, ale dopełniają się nawzajem. Jednym z najważniejszych, o ile nie najważniejszym, jest obraz Kościoła jako Ciała Chrystusa. Apostoł Narodów rozwija swoje nauczanie w kilku listach. Nasz fragment akcentuje, że w Kościele mamy do czynienia z wielością charyzmatów (darów Ducha Świętego) oraz jednością, której fundamentem jest działanie tegoż Ducha. Różnorodność i jedność w Kościele są owocem działania Boga, Ducha Świętego. Ciało ma różne członki, różne organy itd., ale wszystkie one są od siebie zależne i pełnią ważne życiowe funkcje. Podobnie powinno być w Kościele. Różne powołania i dary w nim mają służyć budowaniu jednego Ciała Chrystusa. Nie powinny więc dochodzić do głosu zazdrość czy konkurencja.

2. Nauczanie o Kościele jako Ciele Chrystusa łączy się ściśle z Eucharystią. Karmiąc się Ciałem Chrystusa podczas Mszy Świętej, stajemy się Ciałem Chrystusa, czyli Kościołem. Komunia oznacza jedność z Panem. To budowanie żywego „łącza” z Centrum, z Chrystusem i zarazem zjednoczenie się z braćmi i siostrami. Nie tylko z tymi obecnymi ze mną na Mszy św. Chrześcijańskie braterstwo rodzi się na bazie komunii eucharystycznej. Kościół jest Chrystusowy nie dzięki naszym dyskusjom, ale dzięki temu, że jednoczymy się z Panem – słuchając Jego Słowa, karmiąc się Jego Ciałem, i pijąc Jego Krew.

3. Benedykt XVI często podejmował temat Kościoła jako Ciała Chrystusa. W swoich badaniach wykazał, że w pierwszych wiekach określenie „Ciało Chrystusa” funkcjonowało bez dodatku „mistyczne”. Sam Paweł nie używa także takiego przymiotnika. Zdaniem Ratzingera trzeba unikać dwóch skrajności. Nie należy widzieć w Kościele czegoś na wzór świeckiej korporacji, w której poszczególne działy muszą współdziałać ze sobą, aby wydajnie pracować. Z drugiej strony obraz ciała nie oznacza tylko czegoś wewnętrznego, duchowego bez odniesienia do treści instytucjonalnych. Kościół nie jest ani częścią widzialnych struktur tego świata, ani wyłącznie duchową wspólnotą. „Jest to znak widzialny, jednak niewyczerpujący się w widzialności, ale całą swą istotą wskazujący na rzeczywistość niewidzialną i na drogę do niej”.

4. „Gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki; podobnie gdy jednemu członkowi okazywane jest poszanowanie, współradują się wszystkie członki”. Wiara każdego z nas, ochrzczonych, jest częścią życia całego Ciała Kościoła. Mój grzech uderza w całe Ciało. Moja świętość wzmacnia całą wspólnotę wiary. Ludzie, którzy powiadają, że wierzą w Chrystusa, ale odcinają się od Kościoła lub wręcz nim pogardzają, nie są chrześcijanami. Nie da się bowiem wyjąć wiary chrześcijańskiej z kontekstu Kościoła. Bez Kościoła nie poznalibyśmy Chrystusa. Bez Jego Ciała nie można otrzymać Jego Ducha i związanych z Nim darów. Nie da się żyć Duchem Chrystusa poza Jego Ciałem.