Premier i niepełnosprawni

W Sejmie trwa protest rodziców niepełnosprawnych dzieci. Domagają się oni natychmiastowej podwyżki świadczenia pielęgnacyjnego, które otrzymują rezygnujący z pracy rodzice. Obecnie świadczenie wynosi 820 zł, rodzice postulują, aby je podnieść do wysokości płacy minimalnej. Premier tłumaczy, że nie ma na to środków w budżecie i proponuje od pierwszego maja tysiąc złotych netto. Potem świadczenie ma rosnąć – od 1 stycznia przyszłego roku do 1,2 tys. zł, a od 1 stycznia 2016 r. osiągnie wysokość płacy minimalnej, czyli 1,3 tys. zł. na rękę. Rodzice nie zgadzają się na tę propozycję i chcą od razu otrzymywać świadczenie na poziomie płacy minimalnej.

Istota sporu nie dotyczy tylko pieniędzy, lecz wiarygodności premiera. Donald Tusk już od kilku lat obiecuje podniesienie kwoty zasiłku, ale rząd nawet nie przygotował odpowiedniej ustawy. Dlatego rodzicie nie ufają premierowi. Zamiast obietnic, chcą konkretów. Słusznie jeden z rodziców w rozmowie z premierem zwrócił uwagę, że w 2016 r., kiedy świadczenie ma osiągnąć poziom płacy minimalnej, rządu Tuska może już nie być, bo w wcześniej są wybory parlamentarne. Z drugiej strony warto mieć świadomość, że obecny rząd  podjął działania na rzecz dzieci niepełnosprawnych. Na przykład od 2010 r. rząd zniósł kryterium dochodowe uprawniające do otrzymywania świadczeń (wynosiło ono 583 zł netto), co spowodowało znaczne poszerzenie kręgu pobierających świadczenie, z 67,9 tys. osób w 2009 r. do ponad  220 tys. osób w 2012, a wydatki z 300 mln zł do 1,4 mld. Problem nie polega więc na tym, że rząd nic nie robi, lecz na tym, że nie dotrzymuje obietnic i działa z dnia na dzień, bez długofalowego planu. Dlatego rodzicie słusznie protestują, bo ile można czekać na realizację obietnic.