Tęcza wyuzdania

Jedną z metod wprowadzania lewicowej rewolucji obyczajowej jest zmienianie znaczeń symboli i pojęć. Taki proces obserwujemy obecnie w sprawie tęczy. Przez wieki była ona symbolem przymierza Boga i człowieka. Jednak w dobie rewolucji seksualnej została wykorzystana przez Gilberta Bakera, który w 1978 r. zaprojektował tęczową flagę jako symbol ruchu na rzecz równouprawnienia osób LGBT. Tęcza gejowska pierwotnie miała osiem kolorów, każdemu z nich Baker przypisał pewne znaczenie, jednak nie było wśród nich odwołania do znaczenia biblijnego. Obecnie tęcza gejowska ma sześć kolorów, zrezygnowano z różowego, a turkus i indygo połączono uzyskując szafirowy, tłumacząc zmiany względami technicznymi. Co ważne, kolor indygo był uznawany w tęczy religijnej jako symbol Jezusa Chrystusa. Reasumując tęcza gejowska historycznie i jako symbol nie ma nic wspólnego z tęczą biblijną, jest także inna wizualnie, choć różnica jest mało dostrzegalna. Dlatego twierdzenie, że tęcza gejowska jest tożsama z biblijną, bo np. występuje na obrazach religijnych, jest fałszywe.

Do tej pory przedefiniowanie tęczy z symbolu religijnego na gejowski wywoływało pewne protesty i spory, ale raczej nie wzbudzało wielkich emocji. Redefiniowanie znaczeń jest bowiem długofalowym procesem, często nie dającym się uchwycić w czasie. Jednak tym razem ruch gejowski przekroczył kolejną granicę. Otóż jedna z jego aktywistek porozwieszała m.in. na murach kościoła w Płocku, koszach na śmieci i przenośnych toaletach plakaty i naklejki z wizerunkiem Matki Bożej Częstochowskiej, na którym Maryja ma aureolę w kolorach tęczy gejowskiej. Akt ten wywołał oburzenie wielu środowisk, ostrą reakcje policji, dyskusję polityczną, o wolności wyrażania opinii, prawach ludzi wierzących, sprawą zainteresowały się zagraniczne media. Nie o tych aspektach chce tutaj pisać. Otóż według mnie najgroźniejsza jest w tym próba przedefiniowania tego wszystkiego, co uosabia Matka Boża. Ze strony środowisk gejowskich pojawia się oto interpretacja, że przecież tęcza jest symbolem miłości, a Bóg kocha ludzi, także gejów. W konsekwencji jeśli ktoś jest przeciwko LGBT, formułuje krytyczne sądy o zachowaniach tego środowiska, jest złym chrześcijaninem, czy wręcz „zapiera się Ewangelii”. Po „ubraniu” Matki Bożej w gejowską tęczę także ona ma się stać działaczką ruchu LGBT, tyle, że taki zabieg to bulwersujące nadużycie. Matka Boża symbolizuje bowiem to wszystko, co jest absolutnym zaprzeczeniem zachowań LGBT. Z jednej strony mamy osobę poczętą bez grzechu pierworodnego, wolną od jakiegokolwiek grzechu osobistego, dziewicę, symbol czystości w każdej sferze ludzkiej egzystencji, także płciowej. Z drugiej środowisko, które za normę i moralnie dopuszczalne uważa wszelkie zachowania seksualne, od odbywających się w związkach pozamałżeńskich, homoseksualnych, na porządku dziennym traktujące zdrady małżonków, zachęcające do częstych zmian partnerów seksualnych czy jednoczesnych związków wielu osób (tzw. poliamoria), po aborcję czy możliwość wyboru płci. Wszystkie tego rodzaju zachowania z perspektywy etyki i antropologii katolickiej są nie do zaakceptowania i traktowane jako wyuzdanie i rozwiązłość. Próby czynienia z Matki Bożej patronki ruchu, który je promuje i walczy o uznanie ich za normę, słusznie bulwersuje większość Polaków. Myślę, że ta próba „przedefiniowania” Matki Bożej się nie powiedzie, a wprost przeciwnie. Arogancja tego zabiegu przyniesie skutek odwrotny. Pobudzi do refleksji nad moralnym aspektem działalności środowisk LGBT i kłamstwie o ludzkiej naturze, jaką próbują narzucić.