Jedyny wierny 

Jr 7,23-28

„Od dnia, kiedy przodkowie wasi wyszli z ziemi egipskiej, do dnia dzisiejszego posyłałem do was wszystkie moje sługi, proroków, każdego dnia, bezustannie, lecz nie usłuchali Mnie ani nie nadstawiali uszu”. Jr 7, 25-26

Gdy Jakub mocował się z Bogiem nad potokiem Jabbok i bezczelnie zawołał: „Nie puszczę Cię, dopóki mi nie pobłogosławisz” otrzymał nowe imię: Izrael. Oznacza ono: „walczącego z Bogiem”. Co więcej, Najwyższy zapewnił, że ten właśnie „walczący z Bogiem” naród wybiera, pomnoży i pobłogosławi. 

Wysyłał proroków, ale ich odrzucaliśmy. Nie chcieliśmy wysłuchać ich opowieści. Nie dał za wygraną i „w ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna”. „Starożytni powtarzali, że «Bóg wypowiedział tylko jedno słowo, a myśmy wiele słów usłyszeli». Tym jednym-jedynym, najdroższym słowem jest imię Jezus” – opowiadał mi niedawno s. Krzysztof Wons, salwatorianin, dyrektor Centrum Formacji Duchowej w Krakowie. 

Wypowiedział to słowo mimo naszej niewierności, krnąbrności, niedowierzania. 

Przypominam sobie najazd chasydów na Lelów. Zapamiętale wirowali, zatracali się w tańcu tylko po to, by upragniony Mesjasz w końcu przyszedł. Powietrze w byłym budynku Gminnej Spółdzielni było gęste od tęsknoty. A Mesjasz już przyszedł! W chwili, gdy „byliśmy jeszcze grzesznikami”, gdy staliśmy odwróceni plecami. Przyszedł do nas, do swoich gdy nie wypełnialiśmy Prawa, nie byliśmy sprawiedliwi, nie zasłużyliśmy, nie byliśmy przygotowani. Nazwał nas braćmi. 

 

oceń artykuł