Mt 13, 47-53

Jezus powiedział do tłumów:
«Podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów.

Zrozumieliście to wszystko?» Odpowiedzieli Mu: «Tak».

A On rzekł do nich: «Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare».

Gdy Jezus dokończył tych przypowieści, oddalił się stamtąd.

Przy końcu świata wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony. Mt 13,49b

Tych miejsc nie da się wyciąć z Ewangelii. Oczywiście, należy je interpretować i rozumieć w kontekście całościowego sensu Biblii i Objawienia, ale one naprawdę tam są. Benedykt XVI w „Spe salvi” pisze o „Sądzie Ostatecznym jako miejscu uczenia się i wprawiania w nadziei”: „Bóg jest i Bóg potrafi zaprowadzić sprawiedliwość. Tak, istnieje sprawiedliwość. Istnieje zadośćuczynienie, które przywraca prawo. Dlatego wiara w Sąd Ostateczny jest nadzieją”. Nie ma tu mowy o odwecie i zemście, jest mowa o przywróceniu rzeczom i ludzkim czynom właściwego miejsca, o odróżnieniu, nazwaniu i konsekwencjach – światła i mroku, dobra i zła. Lekcja dla sumienia, wezwanie do odpowiedzialności za wybory i czyny. Nadzieja na ostateczne zwycięstwo dobra nad złem.