Łk 6,1-5

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami. Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»

Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».

I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Jest Panem szabatu…(Łk 6,5)

Bóg – On wymyślił, stworzył i ustanowił m.in. szabat. Wyznaczył jego cel, pokazał, jakie prawa nim rządzą, według jakich mechanizmów ten czas funkcjonuje i spełnia swoje zadanie. Korzystanie z tego czasu jest właściwe, gdy jest zgodne z zasadami ustalonymi przez Boga – inaczej czas ten nie sprawia w nas tego, co powinien sprawić. Porządek ten to: przebywanie z Bogiem, przyjmowanie Go w siebie (uświęcenie), kontemplacja stworzenia, doświadczanie odpoczynku w Nim. Bóg podarował nam czas świętowania z miłości do nas.