Syr 6,5-17

Bogobojny dobrze pokieruje swoją przyjaźnią, bo jaki jest on, taki i jego przyjaciel. (Syr 6, 17)

Przyjaźń jest jednym z tych tematów, na które napisano tysiące książek, a nikt chyba do końca nie potrafi jej zdefiniować. Robi się to na różne sposoby, a tradycja sięga samego Arystotelesa, a jakże, ale i czasów o wiele wcześniejszych. Jest tak zapewne dlatego, że człowiek jako istota społeczna potrzebuje wsparcia i miłości. Otrzymuje je na różne sposoby, inaczej przecież matka kocha dziecko, uczeń nauczyciela, czy przyjaciel – przyjaciela właśnie. Lubię ten rodzaj definicji, które podkreślają całkowitą bezinteresowność przyjaźni, łącznie z emocjonalną wolnością (w sumie obie się dopełniają). To dzięki niej „wierny przyjaciel potężną obroną, kto go znalazł, skarb znalazł” i jeszcze: „Za wiernego przyjaciela nie ma odpłaty ani równej wagi za wielką jego wartość”. Pośród świętych wiele było i jest przykładów przyjaźni wartej naśladowania i tu – przyznajmy – dar przyjaźni jest naprawdę nie do przecenienia. Warto tylko pamiętać o ostatniej uwadze mędrca (Jezusa, syna Syracha, który w II wieku przed Chrystusem napisał tę księgę): „Bogobojny dobrze pokieruje swoją przyjaźnią, bo jaki jest on, taki i jego przyjaciel”. Doskonały cytat na rozmyślanie. I na rachunek sumienia, zwłaszcza z takich przyjaźni, które nie zakończyły się dobrze...