1 J 1,5-2,2

Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca, Jezusa Chrystusa sprawiedliwego (1 J 2,1)

Bóg nie oczekuje od nas perfekcji. Oddając swojego Syna jeszcze przed narodzinami każdego z nas, Ojciec wyraził swoją gotowość, by przyjąć niedoskonałego człowieka, tu i teraz – takiego, jakim jest dzisiaj, w procesie dojrzewania. Problemem nie jest ludzki grzech, bo Jezus już go zwyciężył. Problemem jest przekonanie, że nie potrzebujemy pomocy Boga, by wzrastać do pełni nam przeznaczonej. „Jeżeli mówimy, że nie mamy grzechu, to samych siebie oszukujemy”. Próby poprawy oraz przemiany samego siebie i powrotu do Boga dopiero wtedy, gdy jest się „gotowym”, pośrednio podważają potrzebę śmierci Jezusa. To jakby powiedzieć: poradzę sobie bez Ciebie, Jezu, niepotrzebnie umarłeś. Jednak właśnie w tym tkwi piękno łaski, że Bóg pierwszy nas ukochał, by uzdolnić nas do miłości (1 J 4, 19). I pragnie być blisko z człowiekiem w każdym momencie naszego życia, by otaczać je i przemieniać mocą zmartwychwstania.