Jk 5, 13-20

Wielką moc posiada wytrwała modlitwa sprawiedliwego. (Jk 5, 16)

Słownik języka polskiego podpowiada mi, że wytrwały to ktoś „nie ustępujący mimo przeszkód”. Ale czy wystarczy mieć słownik pod ręką, by zrozumieć wagę słów św. Jakuba? Przeszkody na modlitwie... Mam to coś. To „coś” karmi się moim skupieniem na sobie, jest ciągle głodne. Przypomina z pozoru niewinne, przywiązane do człowieka zwierzątko, zazdrosne o uwagę innych. Aby się od niego uwolnić, sięgnąłem po książeczkę z tekstami monastycznymi. Przekartkowałem mądrości ojców pustyni, mistrzów ucieczek przed pokusami. Pozwoliłem, by wychodzili sobie naprzeciw, wchodzili w dialog. 

– Kto chce, żeby Bóg szybko go wysłuchał, gdy tylko wstanie i podniesie ręce do Boga, ten powinien w pierwszej kolejności modlić się z serca nawet nie za własną duszę, ale za nieprzyjaciół – zagadnął Abba Zenon.

– Jeżeli chcesz rozpoznać stan swego serca, czy jest ono gorliwe, czy też opieszałe, obserwuj siebie w czasie modlitwy – dodał Ewagriusz z Pontu.

A Abba Nil rzucił jeszcze: – Cokolwiek zniesiesz cierpliwie jako mądry, to ci przyniesie owoc w czasie modlitwy.

Jak przeniknąć tę tajemnicę, że wytrwała modlitwa przynosi widzialny owoc po kilku godzinach, może dniach, a innym razem trwa całe życie? A może nie chodzi o to, aby tajemnicę przeniknąć, ale się do niej zbliżyć. Nie ma w tym nic złego, gdy człowiek westchnie, trochę jak Abba Pambo: „Jeszcze nie znalazłem odpowiedzi”.