Jr 31, 31-34

Oto nadchodzą dni, kiedy zawrę z domem Izraela i z domem Judy nowe przymierze (Jr 31, 31).

Bóg zawarł przymierze z Abrahamem, ale jak pokazało życie, Izrael wielokrotnie łamał zasady umowy. Bóg nie zerwał przymierza, ale je ponawiał. Aż do czasu, gdy Jego Syn na znak „nowego sojuszu” Nieba z ziemią przelał własną krew. 

Przyzwyczajony do umów śmieciowych i niedotrzymywania kontraktów Jan Kowalski może być zdumiony tym, do czego zobowiązał się Najwyższy zawierając z nim przymierze. A ponieważ Bóg zawierając sojusz nieba z ziemią przysiągł na samego Siebie, nie może zerwać tego paktu! 

Dlaczego tak dążył do zawarcia ze swoim stworzeniem przymierza? Po co mu pakt z człowiekiem? Miał zbyt mało problemów z przedstawicielami fauny i flory? Stworzył kogoś, na swój obraz i podobieństwo, a człowiek, choć zachował te Boskie DNA, ze względu na grzech zapomniał o tych cechach. Odtąd nieustannie Bóg słyszał bunt, tupanie nogami szyderstwo, pretensje, a zamiast bezinteresownej modlitwy i pełnego zachwytu westchnienia: „Dziękuję”, „pobożną książkę skargi wniosków”. Na każdym kroku spotykał tych którzy chcieli z Nim ubijać interesy, prześladowali Jego proroków, a ostatecznie ukrzyżowali Jego Syna. A jednak nie zerwał przymierza. To musi być miłość. 

Mk 14,22-25 

W pierwszy dzień Przaśników, kiedy ofiarowywano Paschę, Jezus, gdy jedli, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: «Bierzcie, to jest Ciało moje». Potem wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, i pili z niego wszyscy. I rzekł do nich: «To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. Zaprawdę, powiadam wam: Odtąd nie będę już pił napoju z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić będę go nowy w królestwie Bożym».

To jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana. (Mk 14,24)

Dziś ważne święto. Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana.

Ewangelia przypomina nam scenę ustanowienia Eucharystii. W naszych czasach jej wartość bywa deprecjonowana. Podchodzi się do niej tak, jakby była jedynie wspólną modlitwą wierzących. A jest modlitwą wspólną zarówno wierzących, jak i naszego Arcykapłana, Jezusa Chrystusa. Do Boga Ojca. Przecież składamy tę ofiarę ku czci Boga przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, w jedności Ducha Świętego... Eucharystia, szerzej – liturgia, to coś więcej niż wspólna modlitwa, także dlatego, że w niej Bóg udziela nam darów z owoców śmierci i zmartwychwstania swojego Syna. Proponuje pokarm dający życie wieczne. Nie zapominajmy o tym.

Zobacz: Teksty dzisiejszych czytań