Dz 18,1-8

A kiedy się sprzeciwiali i bluźnili (…) powiedział do nich: "Od tej chwili pójdę do pogan". (Dz 18, 6)

To moment przełomowy. Paweł, który pierwotnie „oddał się wyłącznie nauczaniu i udowadniał Żydom, że Jezus jest Mesjaszem” zostaje odtrącony. Na własnej skórze boleśnie doświadcza, co znaczą profetyczne słowa Janowego prologu: „A swoi Go nie przyjęli”.

Odtąd pójdę do pogan – to przełomowe zdanie w nauczaniu tego, który skrupulatnie zachowywał najmniejsze przepisy Prawa, chłonął słowa proroków, nocami czytał midrasze, kochał duszne, spalone słońcem Jeruszalaim i najświętsze miejsce świata: gigantyczną stojącą na wzgórzu Moria świątynię. „Wszyscy Żydzi znają moje życie – opowiadał – Od początku upływało ono wśród mego narodu w Jerozolimie. Żyłem według zasad najsurowszego stronnictwa naszej religii jako faryzeusz”.

Teraz zdecydował się na ryzykowny krok: ruszył do pogan. Szaweł, który jeszcze niedawno „wdychał grozę i wydychał śmierć” (to określenie Jose Prado Floresa) po latach na spotkaniu organizacyjnym apostołów rozkładając mapę Europy miał prawo rzucić: „Panowie, wy zajmijcie się Jerozolimą” i zaznaczywszy flamastrem całą południową Europę dodać: „A ja biorę resztę…”.

J 16,16-20 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Jeszcze chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie».

Wówczas niektórzy z Jego uczniów mówili między sobą: «Cóż to znaczy, co nam mówi: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie”; oraz: „Idę do Ojca”?» Mówili więc: «Cóż znaczy ta chwila, o której mówi? Nie rozumiemy tego, co powiada».

Jezus poznał, że chcieli Go pytać, i rzekł do nich: «Pytacie się jeden drugiego o to, że powiedziałem: „Chwila, a nie będziecie Mnie widzieć, i znowu chwila, a ujrzycie Mnie?” Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Wy będziecie płakać i zawodzić, a świat się będzie weselił. Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość».

Wy będziecie się smucić, ale smutek wasz przemieni się w radość. (J 16,20) 

Gdy Jezusa ukrzyżowano, świat się cieszył, bo uznał, że wreszcie zrobiono z wichrzycielem z Nazaretu porządek. Dla Jego uczniów nadszedł czas smutku i płaczu. Związane z Nim nadzieje wydawały się już bezpowrotnie stracone. Ale On zmartwychwstał. I choć świat nie zaczął płakać, bo w to nie uwierzył, w sercach uczniów zagościła ogromna radość. Zyskali nadzieję, o której przed śmiercią i zmartwychwstaniem swego Pana i Mistrza nawet nie śnili.

W życiu wielu pokoleń chrześcijan bywa podobnie. Przychodzą chwile triumfu tych, którzy ich nienawidzą. Ale to triumf pozorny. Przecież Chrystus zwyciężył. I choćbyśmy na tym świecie wszystko stracili, dzięki Niemu i razem z Nim mamy życie wieczne.

Zobacz: Teksty dzisiejszych czytań