Łk 1, 26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.

Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł jej odpowiedział: „Duch święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna, i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Oto Ja, służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa.
Łk 1,38

Śledząc historię różnych postaci biblijnych, można zauważyć, że właściwie scena zwiastowania była już przygotowana przez wiele innych, podobnych spotkań pomiędzy Bogiem a człowiekiem. I wbrew pozorom Maryja w swoim zmieszaniu nie jest osamotniona. Można w tym miejscu przywołać chociażby Mojżesza, który gdy rozmawia z Bogiem objawiającym mu się w płonącym krzewie, zaczyna się wymawiać od podjęcia misji. Zarówno w przypadku Maryi, jak i wielu przed Nią Bóg, gdy przychodzi ze swoimi planami, właściwie prosi tylko o jedno, o małe „tak”. O zgodę na Jego działanie w człowieku, a przez tego – często zwykłego, niepozornego człowieka – może działać także w dziejach świata.