Dwie strony autoryzacji

Generalnie autoryzacja wywiadów jest zmorą dziennikarzy, szczególnie dzienników. Oczekiwanie na sprawdzenie tekstu, gdy trzeba go szybko opublikować, powoduje duże napięcie. Nie wiadomo, czy rozmówca odeśle tekst przed zamknięciem numeru czy nie. Poważniejszy problem pojawia się, gdy wywiad jest przeprowadzony, a rozmówca w ogóle go nie autoryzuje, przez co tekst nie jest publikowany. Choć niektóre redakcje decydują się na taki krok, zaznaczając, że tekst nie jest autoryzowany. W reakcji często rozmówca odcina się od treści rozmowy, a redakcja proponuje przesłuchanie nagrania, aby udowodnić, że rozmowa jest spisana zgodnie z prawdą.

Takim sytuacjom ma zapobiegać nowelizacja prawa prasowego zaproponowana przez Ministerstwo Kultury. Resort proponuje, aby autoryzacja była przeprowadzana tylko wówczas, gdy poprosi o to rozmówca, do tego będzie on miał obowiązek odesłać sprawdzony tekst w ciągu sześciu godzin od momentu otrzymania materiału w przypadku dziennika i w 24 godziny w przypadku tygodnika. Jeśli autoryzacja nie nastąpi w tych terminach, dziennikarz będzie mógł uznać, że rozmówca wyraża zgodę na publikację wypowiedzi.

Myślę, że większość mediów ucieszą takie przepisy. Jest jednak pewne ale. Czasami rozmówca mówi w taki sposób, że przy redagowaniu tekstu jego wypowiedzi trzeba dość gruntownie przełożyć „na polski” . Czasem przeprowadzamy wywiady specjalistyczne, dotyczące wąskiej dziedziny wiedzy, gdzie łatwo o pomyłkę przy spisywaniu. Są też sytuacje, gdy rozmowa jest długa, a miejsca w gazecie o wiele mniej, więc trzeba wybrać najciekawsze wątki. W takich sytuacjach to dziennikarzowi zależy na autoryzacji, dlatego być może rozwiązanie proponowane przez Ministerstwo Kultury powinno dotyczyć obu stron. Także dziennikarz powinien mieć prawo do poproszenia o autoryzację, a rozmówca obowiązek jej dokonania w tych samych terminach. Na pewno będzie to korzystne dla czytelnika, bo da pewność, że w rozmowie nie ma pomyłek czy nadinterpretacji.