Wszyscy jesteśmy z Macondo. „Sto lat samotności” to arcydzieło literatury. A serial?

Niedawno ktoś poprosił mnie o podanie powodów, dla których warto poświęcić czas dla „Stu lat samotności” Gabriela Garcii Márqueza. Rzuciłem pięć argumentów, jakie od razu przyszły mi do głowy, chociaż lista na pewno powinna być dłuższa. Argumenty już za moment. Wcześniej filmowy kontekst.

Znów głośniej robi się o rodzinie z fikcyjnego Macondo. A to za sprawą całkiem udanej produkcji Netflixa (pierwsza, historyczna ekranizacja tej książki). Na platformie streamingowej znajduje się obecnie osiem z szesnastu nakręconych odcinków, a wszystkich miłośników literatury (nie tylko iberoamerykańskiej) zżera ciekawość, jak prozę – która zyskała łatkę „nieprzekładalnej” – przełożono na obraz i dźwięk. Bądź co bądź sam Márquez nie zgodził się na ekranizację „Stu lat samotności” z obawy, że zadanie to przerośnie możliwości filmowców. Po śmierci pisarza w 2014 r. takiej zgody udzieliła jego najbliższa rodzina, a producentami projektu zostali synowie noblisty – Rodrigo i Gonzalo Garcia. Przyrzekli oddać klimat książkowego pierwowzoru i opanować żywioł narracji, przypominającej bardziej labirynt niż drogę prostą. 

Kręcono w Kolumbii. W literackie postaci wcielali się kolumbijscy aktorzy. Ponieważ miejscowości Macondo nie ma na żadnej mapie, na potrzeby serialu zbudowano dwa warianty tego samego miasteczka. Popisowa scenografia, mozaika fantazyjnych barw i dźwięków… Zmysły widza wirują. Już na wstępie pierwszego odcinka twórcy podają sobie rękę z czytelnikiem Márqueza. Opowieść rozpoczyna bowiem pierwsze zdanie książki: „Wiele lat później, stojąc naprzeciw plutonu egzekucyjnego, pułkownik Aureliano Buendia miał przypomnieć sobie to dalekie popołudnie, kiedy ojciec zabrał go ze sobą do obozu Cyganów, żeby mu pokazać lód”. Tu robimy pauzę. Bo to odpowiedni moment na podjęcie decyzji.