„Wierzę, że Faustyna stała obok”. Rozmowa z kompozytorem Symfonii Miłosierdzia

Magdalena Dobrzyniak: Jaka jest Pańska opowieść o „Dzienniczku”?

Bartek Gliniak: Mam dwie. Kiedyś pewna siostra zakonna poradziła mi, żebym przeczytał „Dzienniczek”. Świat, który wciąga, huczy wokół i świeci w oczy kolorowym światłem, przeszkadza w takiej lekturze. To nie jest proste – usiąść i nagle zacząć czytać mistykę św. Faustyny. Robiłem to fragmentami. Kiedyś jednak, jadąc samochodem w długa trasę, przesłuchałem cały „Dzienniczek”. Taki był początek.

A druga opowieść?

Wracałem kiedyś do domu wieczorem i zauważyłem na przystanku w mojej okolicy, San Fernando Valley, bezdomnego człowieka. Przywieźliśmy mu z żoną garnek zupy. Od tego czasu robiliśmy to codziennie. Któregoś wieczoru pojechałem sam. Nie spieszyło mi się, usiadłem i gadaliśmy. Powiedziałem mu, że jesteśmy z Polski, a on na to: „Czytam polską książkę”. Wyciągnął ją z kieszeni….

I to był „Dzienniczek”?

Tak, po hiszpańsku. Ten człowiek przyjechał z Meksyku. Nie miał rodziny, tylko jakieś kuzynostwo. I alkohol. Przez ten alkohol wyrzucali go z kolejnych miejsc, tracił kolejne zajęcia, bliscy nie byli chętni, by się z nim kontaktować. Wylądował na ulicy. I ten „Dzienniczek”… Dla mnie to było znaczące wydarzenie. Pamiętam go do dzisiaj, miał na imię Gerardo.