Orkiestra na Titanicu

Bankrutująca Hiszpania i niewypłacalny Madryt starają się o organizację letnich igrzysk olimpijskich w 2020 r. Władze liczą, że tak duża impreza przyniesie "ożywienie gospodarcze i społeczne" oraz zwiększy zatrudnienie. Ma to pomóc szczególnie ludziom młodym, wśród których jest szczególnie dużo bezrobotnych. Jest tylko jedno, a właściwie dwa, „ale”.

Po pierwsze ze świeczką szukać dużej imprezy sportowej, która przyniosłaby trwałe ożywienie gospodarcze dla kraju – organizatora. Czasami zdarza się ożywienie regionu, ale i po nim nie ma śladu w dłuższej perspektywie.

I drugie „ale”. To prawda, że organizacja Olimpiady (chociażby z powodu rozbudowy infrastruktury) obniży bezrobocie. Tyle tylko, że tym, którzy w związku z zawodami znajdą pracę, trzeba zapłacić. Po co więc organizować imprezę sportową, nie łatwiej np. obniżyć podatki dla przedsiębiorców?  Wtedy obniżenie bezrobocia byłoby trwalsze i pewnie skuteczniejsze. Tu chyba wcale jednak nie chodzi o ożywienie gospodarcze, czy trwały spadek bezrobocia, tylko o ambicje. Londyn olimpiadę miał już 3 razy, Madryt ani razu. A jedynym miastem Hiszpanii w którym odbywały się igrzyska była katalońska Barcelona.

O organizację Igrzysk Olimpijskich w 2020 roku stolica Hiszpanii walczy ze Stambułem i Tokio. Ostateczna decyzja zapadnie może w ciągu kilku miesięcy. Może do tego czasu ambicje ustąpią zdrowemu rozsądkowi. Kilka miesięcy temu włoski premier wycofał z wyścigu o olimpiadę 2020 Rzym. Uznał że „byłoby to nieodpowiedzialne finansowo w świetle problemów narodowej gospodarki”. Tymczasem sytuacja gospodarcza Hiszpanii jest znacznie gorsza niż Włoch. PKB Hiszpanii wynosi minus 2-3 proc, bezrobocie sięga już 25 proc, a dług publiczny wynosi 80 proc. PKB.