Dz 3,11-26

Przez wiarę w Jego imię temu człowiekowi, którego oglądacie i którego znacie, imię to przywróciło siły. Dz 3, 16

Piotr i Jan przemawiali z mocą, a Bóg potwierdzał ich głoszenie znakami. To właściwa kolejność. W Dziejach Apostolskich czytamy, że apostołowie odważnie głosili słowo, a Bóg potwierdzał ich głoszenie znakami. Najpierw było odważne głoszenie słowa - krok wiary, a potem czekanie, co z tym fantem zrobi sam Bóg. Kiedyś myślałem, że jest odwrotnie: najpierw jest cud, do którego trzeba dorobić „pobożną ideologię”. 

Zdrowie chromemu przywróciło „Imię”. Nieprzypadkowo w Katechizmie Kościoła katolickiego czytamy: „Tylko Jego imię zawiera Obecność, którą oznacza”. Jan Klimak, święty opat klasztoru na Synaju podpowiadał: „Uderz przeciwnika imieniem Jezusa; na ziemi w niebie nie uświadczysz bowiem równie potężnej broni”.
 

Łk 24,35-48  

Uczniowie opowiadali, co ich spotkało w drodze i jak poznali Jezusa przy łamaniu chleba. A gdy rozmawiali o tym, On sam stanął pośród nich i rzekł do nich: «Pokój wam!» Zatrwożonym i wylękłym zdawało się, że widzą ducha.

Lecz On rzekł do nich: «Czemu jesteście zmieszani i dlaczego wątpliwości budzą się w waszych sercach? Popatrzcie na moje ręce i nogi: to Ja jestem. Dotknijcie Mnie i przekonajcie się: duch nie ma ciała ani kości, jak widzicie, że Ja mam». Przy tych słowach pokazał im swoje ręce i nogi.

Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: «Macie tu coś do jedzenia?» Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich.

Potem rzekł do nich: «To właśnie znaczyły słowa, które mówiłem do was, gdy byłem jeszcze z wami: Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach». Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma.

I rzekł do nich: «Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jeruzalem. Wy jesteście świadkami tego».

„Macie tu coś do jedzenia?” Oni podali Mu kawałek pieczonej ryby. Wziął i spożył przy nich. Łk 24,41-43

Urzekająca scena. Ten, którego zabili, powstał z martwych. Uczniowie są zmieszani, mają wątpliwości, Jezus zachęca ich, by Go dotknęli i sami się przekonali, że nie jest duchem. A wszystko uspokaja się, kiedy jak gdyby nigdy nic mówi, że coś by zjadł. Tak, to miało ich przekonać. Ale był to też powrót zwyczajności. On znowu jest z nami. Śmierć Go nie pokonała. I nas też nigdy nie pokona – mogą ufać uczniowie. Możemy wszystko... Wiele w dzisiejszym świecie niepokojów. Rodzą się większe niż dawniej obawy o przyszłość. Chrystus i dziś jest z nami. I tak jak wtedy, także do nas, swoich uczniów XXI wieku, mówi: „Pokój wam”. Śmierć nas nie pokona. Możemy wszystko.

Św. Gelaziusz I, papież, stwierdził w roku 494, że nasz dzisiejszy patron, jest jednym z tych świętych, „których imiona są słusznie czczone wśród ludzi, ale których czyny są znane tylko Bogu”. Co przez to rozumieć? Że mamy do czynienia z bohaterem zbiorowej wyobraźni, o którym doprawdy trudno coś powiedzieć. Precyzyjnie zaś chodzi o człowieka, który zapisał się w pamięci ludzi jedynie poprzez swoją wierność Bogu, której dowód złożył w chwili męczeńskiej śmierci. Śmierć ta musiała być doprawdy spektakularna, a wytrwałość w obliczu tej próby nieludzka, skoro w niektórych żywotach została rozciągnięta do 20 tortur, którym nasz patron został poddany przez okres trwającego 7 lat uwięzienia. W czasach średniowiecza owo tytaniczne zmaganie przybrało symboliczne rozmiary walki z bestią, ze smokiem, czego wyrazem jest najbardziej rozpowszechniona wersja tej opowieści, jaką znajdziemy u Jakuba de Voragine w "Złotej legendzie". A jak ze św. Jerzym było naprawdę? Najprecyzyjniej ujął to Donald Attwater, brytyjski pisarz i dziennikarz katolicki: „Żadne historyczne szczegóły z jego życia się nie zachowały. Powszechna cześć jaką Jerzy odbierał jako święty legionista miała swoje centrum w Palestynie, w Diospolis, obecnie Lydda. Jej źródła datujemy na koniec trzeciego lub początek czwartego wieku, co zgadzałoby się z prześladowaniami za cesarza Dioklecjana, które dotknęły także chrześcijan wśród zawodowych żołnierzy armii rzymskiej. To wszystko, co można rozsądnie przypuszczać o św. Jerzym”. Reszta to opowieści, które przekazywane z ust do ust sprawiły, że nadano mu tytuł Wielkiego Męczennika, jednego z 14 Świętych Wspomożycieli. Jego kult na Wschodzie był tak popularny, że zajmował pierwsze miejsce po Najświętszej Pannie Maryi i św. Michale. Zaś co do Europy Zachodniej, to kult i legendę o św. Jerzym rozpowszechniły wyprawy krzyżowe, z których jedna dotarła pod Lyddę. To jednak wszystko dokonało się w kolejnych stuleciach po jego męczeńskiej śmierci, kiedy on sam, jak wierzymy, radował się już chwałą nieba. Chwałą zdobytą przez wytrwałość w walce ze złem aż do samego końca. A ponieważ nam te zmagania wychodzą tak sobie, a i miejscem, w którym ukrywa się prawdziwa smocza bestia często jest nasze własne serce, więc i nic dziwnego, że Jerzy stał się jednym z najpopularniejszych świętych.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI