Rok polsko-rosyjskiego orędzia

Koniec roku to tradycyjnie czas podsumowań. Wśród różnych ważnych wydarzeń, które miały miejsce w mijającym roku Polsce, takich, jak piłkarskie mistrzostwa Europy, podniesienie wieku emerytalnego czy sprawy związane z katastrofą smoleńską, na pierwszym miejscu stawiam podpisanie 17 sierpnia w Warszawie wspólnego przesłania Kościoła katolickiego w Polsce i Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej do narodów Polski i Rosji. Według mnie, to jedna z najważniejszych prób pojednania w historii obu narodów. Dotychczasowe próby zbliżenia między obydwoma narodami odbywały się na m.in. na płaszczyźnie historycznej i politycznej. Jednak zakończyły się one fiaskiem, gdyż okazywało się, że nasza pamięć historyczna, ocena faktów, interesy, mentalność, są tak bardzo różne, że uzgodnienie wspólnego stanowiska jest niemożliwe. Także duchownym pracującym nad wspólnym przesłaniem nie udało się tego dokonać, dlatego zdecydowali się iść inną drogą. Uznając, że porozumieć na płaszczyźnie ludzkiej jest niemożliwie, zwrócili się do Chrystusa, aby On nas pojednał, ponieważ wierzymy w tego samego Boga i wyznajemy te same wartości.

Punktem wyjścia w procesie pojednania powinno być działanie Boga, łaska, o którą ludzie wierzący powinni się modlić. Aby wejść na drogę pojednania, konieczna jest zdolność do przebaczenia w duchu Ewangelii. Stąd apel do wiernych obu Kościołów, „aby prosili o wybaczenie krzywd, niesprawiedliwości i wszelkiego zła wyrządzonego sobie nawzajem”. Warto zwrócić uwagę, że autorzy dokumentu nie dokonują aktu przebaczenia w czymkolwiek imieniu, lecz wzywają wiernych, aby o nie prosili Boga. Przesłania to dopiero początek drogi pojednania. Naiwnością byłoby oczekiwanie, że po jego podpisaniu w polsko-rosyjskich relacjach zapanuje pełna zgoda. Wskazuje on, w jaki sposób ludzie wierzący powinni prowadzić dialog. Teraz od nas zależy, czy pójdziemy drogą modlitwy, która daje szansę na prawdziwe pojednania.