Ojciec Święty zatwierdził głosy uczestników Sesji Zwyczajnej Kardynałów i Biskupów, członków Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, opowiadających się za kanonizacją błogosławionego José Gregorio Hernándeza Cisnerosa, wiernego świeckiego, urodzonego w Isnotu, Wenezuela, 26 października 1864 r. i zmarłego w Caracas, Wenezuela, 29 czerwca 1919 r. oraz błogosławionego Bartolo Longo, wiernego świeckiego, urodzonego w Latiano, Włochy, 10 lutego 1841 r. i zmarłego w Pompei, Włochy, 5 października 1926 r., i postanowili zwołać konsystorz w sprawie zbliżających się kanonizacji.

Józef Grzegorz (José Gregorio) Hernández  urodził się w 1864 w Isnotu w Andach. Był pierwszym z siedmiorga dzieci Maríi Hernándeza Manzanedi i Josefy Antoniny Cisneros Mansilla. W wieku 13 lat udał się do Caracas, gdzie rozpoczął naukę w Colegio Villegas, jednej z najbardziej prestiżowych szkół w ówczesnej Wenezueli. Po jej ukończeniu rozpoczął studia medyczne, które zakończył w 1889 r. Następnie kontynuował studia w Paryżu. Po powrocie do Wenezueli zatrudnił się w szpitalu, gdzie leczył chorych nie wymagając od nich opłat. Gdy w 1918 wybuchła pandemia grypy hiszpanki, rozpoczął leczenie zakażonych. Zmarł 29 czerwca 1919 w wyniku potrącenia go przez samochód. 19 czerwca 2020 papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności jego cnót, co otworzyło drogę do jego beatyfikacji, która odbyła się 30 kwietnia 2021.

Bartłomiej Longo, włos. Bartolo Longo urodził się 10 lutego 1841 w Latiano, w średniozamożnej rodzinie, w małym miasteczku koło Brindisi w południowych Włoszech. Jego rodzice byli bardzo religijni. Po ukończeniu szkoły elementarnej i średniej podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Lecce oraz – po likwidacji szkół prywatnych – w Neapolu. Był uczestnikiem wystąpień antyklerykalnych, uczestnikiem seansów spirytystycznych i kapłanem świątyni szatana. Pod wpływem swojego przyjaciela Vincenza Pepego przeszedł na chrześcijaństwo, a następnie podjął studia prawnicze ukończone doktoratem. Był zaangażowany w pomoc chorym w szpitalu, działał też na polu religijnym, został tercjarzem dominikańskim i przyjął imię Brat Różaniec.

13 listopada 1875 r. sprowadził do Pompejów do podupadłej parafii wizerunek Maryi Różańcowej, który wiele lat później nazwał „narzędziem do realizacji jednego z największych zamierzeń Bożego Miłosierdzia”. Na polecenie biskupa diecezji Nola, ks. Giuseppe Formisano, zaczął zbierać fundusze na budowę kościółka dla ubogich mieszkańców Pompejów. Dzięki zaangażowaniu, w ciągu 20 lat powstała okazała świątynia, a przy niej domy wychowawcze dla dzieci więźniów, sierot, szkoły, warsztaty, drukarnia i liczne miejsca pracy dla okolicznych mieszkańców. W 1885 r. pojął za żonę Mariannę de Fusco, żyjąc w czystej miłości.
Po kilkudziesięciu latach pracy, wskutek oskarżeń o defraudacje i szkody społeczne, jakie wysuwali dawni przyjaciele-antyklerykałowie, a także dwaj nieprzychylni księża, Bartłomiej zrzekł się wszelkich praw do świątyni oraz innych inicjatyw. Następnie został pozbawiony dachu nad głową przez swoich zadłużonych pasierbów, którzy wyprzedawali rodzinny majątek. Wskutek tego bez grosza przy duszy, jako 84-letni starzec, wrócił do rodzinnego Latiano. Z okazji 50-lecia dzieł w Pompejach wrócił do sanktuarium i zrehabilitowany od wszystkich zarzutów, pozostał tam przez ostatnie pół roku życia.

Bartłomiej Longo zmarł w opinii świętości. Pogrzeb odbył się 7 października 1926 roku przy uczestnictwie rzeszy tłumów. Został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II 26 października 1980. Zbudowany przez niego kościół znajduje się pod osobistym zarządem papieża, jest też najważniejszym „kościołem różańcowym" na świecie.

Daty ich kanonizacji zostaną ogłoszone podczas zwołanego przez Ojca Świętego konsystorza.

Dekrety o ofiarowaniu życia – kategorii otwierającej od lipca 2017 roku drogę do beatyfikacji  - dotyczą Sługi Bożego Emila Józefa Kapauna, kapłana diecezjalnego, urodzonego 20 kwietnia 1916 r. w Pilsen, w stanie Kansas, w Stanach Zjednoczonych Ameryki, a zmarłego 23 maja 1951 r. w obozie jenieckim w Pyokton, w Korei Północnej; kapelana wojsk amerykańskich, a także Sługi Bożego Salvo D'Acquisto, wiernego świeckiego, urodzonego w Neapolu 15 października 1920 r. i zmarłego w Palidoro we Włoszech 23 września 1943 r. Był on włoskim karabinierem, który wziął na siebie winę za zamach na żołnierzy niemieckich i został rozstrzelany przez Niemców.

GN 39/2017 DODANE 28.09.2017 AKTUALIZACJA 09.10.2024

Łańcuch ocalenia

Matka Boża prosiła kilkakrotnie o Różaniec. W Lourdes, Fatimie i w innych miejscach. Leon XIII napisał aż 12 encyklik o tej modlitwie. Apostoł Różańca, bł. Bartłomiej Longo, nazwał go „słodkim łańcuchem łączącym z Bogiem”, „wieżą ocalenia od napaści piekła”, „bezpiecznym portem w morskiej katastrofie”. Wołał w uniesieniu: „Nigdy cię już nie porzucimy”.