Gonić króliczka

Do ogłoszenia przez PiS prof. Piotra Glińskiego premierem rządu fachowców dobrze pasuje powiedzenie: „nie o to chodzi, aby złapać króliczka, ale by go gonić”. Z analizy sejmowej arytmetyki wynika bowiem, że prof. Gliński nie ma szans na zdobycie w parlamencie większości. I to nawet nie z powodu siły koalicji, która ma zaledwie cztery głosy przewagi nad opozycją, ale dlatego, że poza PiS, nikt z opozycji tej kandydatury nie poprze.

A jednak inicjatywa PiS ma sens polityczny. Po pierwsze skupia uwagę mediów na kandydacie PiS i tej partii, co jest jednym z elementów jesiennej ofensywy tego ugrupowania. Prof. Gliński w pierwszym wystąpieniu zaprezentował się jako człowiek kompetentny, znający się na sprawach, o których mówił, choć oczywiście bez większego doświadczenia politycznego, a jednocześnie nie prezentujący skrajnych poglądów. Dla PiS to ważne, bowiem może w ten sposób budować wizerunek partii centrowej, a bez poszerzenia elektoratu o bardziej umiarkowanych wyborców nie ma szans na zwycięstwo.

Mało kto dostrzega też inny aspekt sprawy. Otóż, aby zgłosić konstruktywne wotum nieufności, pod wnioskiem muszą znaleźć się podpisy 46 posłów, a w tym parlamencie z opozycji jedynie PiS ma taką możliwość, gdyż pozostałe kluby są za mało liczne, aby to zrobić samodzielnie. W ten sposób PiS dzięki swojej liczebności może doprowadzić do debaty związanej ze zgłoszeniem tego wniosku. Zarówno czas do debaty, jak i sama debata to z kolei okazja do zaprezentowania programu PiS, a zapewne jeszcze bardziej do krytykowania działań obecnego rządu. Do tego samo głosowanie nad odwołaniem premiera, który „nie ma z kim przegrać” postawi Donalda Tuska w sytuacji dyskomfortu. Reasumując, nie chodzi o to, aby prof. Gliński został premierem, ale aby tę inicjatywę wykorzystać politycznie.