Łk 6, 1-5

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami. Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»

Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».

I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli. Łk 6,1

Syn Człowieczy jest panem szabatu. Słowa te mówią: wolność od Prawa nie jest jego abolicją, ale wypełnieniem. Jeżeli do tego momentu prawo wskazywało drogę do Boga, to teraz Jezus ukazuje pełnię: człowiek żyje Bogiem i dla Boga, a na jego obliczu jaśnieje chwała szabatu. Kościół (człowiek) żyje dzięki Eucharystii. Oto nasz szabat. Oto nasze zrywanie i posilanie się ziarnami Bożego słowa, Bożego Ciała i Krwi. I chociaż wielu patrzy na to z zdziwieniem i zakłopotaniem, nasze czyny stają się dla nich znakiem zapytania: dlaczego Oni to czynią?