Demokracja uliczna

Obecnie mamy do czynienia z wyraźnym ograniczeniem roli parlamentu. Sejm stał się maszynką do głosowania, do którego rząd wrzuca (poprzez Centrum Legislacyjne) gotowe projekty ustaw z poleceniem ich przyjęcia bez żadnych zmian. Posłowie koalicji posłusznie głosują. Opozycja jest zbyt słaba, aby projekty odrzucić, do tego nawet gdy ewidentnie ma rację, jak na przykład w przypadku ustawy refundacyjnej, z zasady jest ignorowana przez parlamentarną większość. Mechanizm taki doprowadził do sytuacji, w której rząd nie musi liczyć się z żadnymi głosami krytycznymi. Do czasu.

Protesty lekarzy w związku z ustawą refundacyjną, internautów w sprawie umowy ACTA, a obecnie związków zawodowych w sprawie podniesienia wieku emerytalnego zmusiły, rząd do wzięcia pod uwagę głosów krytycznych. Można powiedzieć, że demokracja parlamentarna została zastąpiona przez system demokracji ulicznej, w którym niezgoda na jakieś rozwiązanie jest wyrażana nie w parlamencie przez opozycję polityczną, lecz na ulicy przez grupy, które przeciwko temu rozwiązaniu protestują. Nie jest to może model idealny, wymaga od protestujących zorganizowania się, czasu, czasem środków finansowych, ale bywa skuteczną formą debaty z rządem. Tylko w tym systemie posłowie stają się zbędni.