… i po Durbanie

Największym sukcesem (zdaniem delegatów, w tym prowadzących w imieniu Unii negocjatorów z Polski), było przyjęcie tzw. mapy drogowej do nowej umowy klimatycznej w 2015 r. Jaki to sukces – do końca nie wiadomo, ale przyznanie się do totalnej porażki nie wchodziło w grę. To ewentualnie wynegocjowane za 4 lata porozumienie, ma wejść w życie dopiero za 9 lat. Co roku zieloni aktywiści zagrzewają polityków do działania. Twierdzą, że to ostatni dzwonek i że działać trzeba już. Z oczywistych powodów nie mogą ogłosić, że na działania na rzecz klimatu już za późno. Skoro za późno, po co organizować konferencje, mityngi. Po co granty, gwarancje kredytowe i dotacje. Przed Durbanem mówiono, że ta konferencja jest ostatnim dzwonkiem. Po konferencji okazuje się, że niekoniecznie. Szef delegacji Parlamentu Europejskiego w Durbanie, niemiecki, socjalistyczny eurodeputowany Jo Leinen powiedział, że jeśli międzynarodowa umowa zacznie obowiązywać dopiero w 2020 roku, uzgodniony cel ograniczenia światowego ocieplenia do 2 stopni Celsjusza będzie w poważnym niebezpieczeństwie. Naukowcy, klimatolodzy muszą zgrzytać zębami, gdy słyszą takie bzdury.

Świat naukowy jest mocno podzielony w kwestii mechanizmów zmian klimatycznych. Klimat jest zmienny z powodów naturalnych. Zawsze taki był. Czy działalność człowieka na te zmiany wpływa? Oczywiście, że tak, ale już określenia w jakim stopniu, jest bardzo problematyczne. Jedno jest pewne. Ograniczanie CO2, a już ograniczanie jednostronne (tylko przez Unię) na pewno na ziemski klimat nie wpłynie.  No ale o tym cicho sza. Za rok kolejna konferencja klimatyczna w Katarze