MMk 16,15-20

Jezus ukazawszy się Jedenastu rzekł do nich: „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: W imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie”.

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdzał naukę znakami, które jej towarzyszyły.

Poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi. Mk 16,20

Idźcie i głoście. Słowa i czyny. Wolność i miłość. Oto, co towarzyszy tym, którzy wsłuchani w słowa Jezusa idą za Nim i z Nim w świat. To, co pociąga ku Drugiemu, to nie nakazy i zakazy. Zakochanie nie rozpoczyna się od akceptacji listy powinności i kar. Miłość ma początek w odkryciu, że ktoś jest dobry, cierpliwy, miłosierny, sumienny, waleczny, cichy… Każdy z nas może tu dodać słowa, które towarzyszyły mu w zakochiwaniu się i odkrywaniu, że ten Drugi jest piękny. Głosić Ewangelię to mówić o pięknie Boga. To mówić pięknie o Bogu. To doświadczyć Jego piękna. Oto odtrutka i lekarstwo na wszelkie choroby.