J 12,24-26

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto miłuje swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne. A kto by chciał Mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Jeżeli obumrze, przyniesie plon obfity. J 12,24b

Logika pszenicznego ziarna. Dotyczy wszystkich sytuacji i spraw, które obumierają – albo dla nas, albo w ogóle. I to szczególnie tych najtrudniejszych. Oto obumiera kształt Kościoła, który jest mi bliski. Pod który kładłem cegły nie cudze, ale z własnej wyrabiane gliny/krwawicy. Oto nasze ulubione ciuchy stają się nagle vintage. Oto moje dzieci nie chcą się bawić tak jak ja w dzieciństwie. I nie w to samo. Oto tam, gdzie była nasza ulubiona księgarnia, teraz jest kebab, jutro będzie bank, a pojutrze nic. Spychacz już wyjechał z bazy. Przemijamy, nikniemy. Umrzemy. Po naszym życiu i naszym świecie zostaną zgliszcza. Wpadamy w ziemię jak ziarno. Obumieramy. Przyniesiemy plon obfity.