Łk 18, 35-43

Kiedy Jezus przybliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał. Gdy usłyszał przeciągający tłum, wypytywał się, co to się dzieje. Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi. Wtedy zaczął wołać: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!» Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: «Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!»

Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się przybliżył, zapytał go: «Co chcesz, abym ci uczynił?» On odpowiedział: «Panie, żebym przejrzał». Jezus mu odrzekł: «Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła». Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.

Lecz on jeszcze głośniej wołał….  Łk 18,39

Wyobraźmy sobie, co by się działo, gdyby wszystkie prośby kierowane do Boga były przez Niego wysłuchane i zrealizowane. Myślę, że w ciągu godziny świat przestałby istnieć. Tylko Bóg wie, czy, jak i kiedy wyrośnie miłość na naszych prośbach i błaganiach. Nie podam więc recepty, która pozwoliłaby na umówienie się z Nim – o co prosimy, to otrzymujemy. Żebrak natomiast był pewny, że chce się dostać do Jezusa, i pomimo przeciwności otoczenia, ludzi i warunków krzyczał jeszcze głośniej, aby On go usłyszał. Przebijajmy się więc przez tłumy i wołajmy wiele razy. Warto również się zastanowić, co działo się dalej z uzdrowionym. Może Jezus daje nam kolejną wskazówkę.