Łk 13, 22-30

Jezus przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?»

On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi; gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas, stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”. Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości!” Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi».

Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi. Łk 13,24

Które to te ciasne drzwi? W kontekście miejsca i czasów, w których żył Jezus, to dość oczywiste. Były wtedy modne drzwi do zbawienia proponowane przez faryzeuszy, były inne, proponowane przez saduceuszy, jeszcze inne, które radzili wybierać zwolennicy Heroda. I jeszcze parę innych. Wszystkie w opinii Jezusa miały tę wadę, że tak naprawdę nie liczyły się ze sprawiedliwością. To znaczy z tym, czego oczekuje od człowieka Bóg. A choć niektóre wydawały się bardzo rygorystyczne, nic nie miały przeciwko różnym wykrętom, pozwalającym omijać jasno wyrażoną w prawie wolę Bożą. A dziś – które to te ciasne drzwi? Ciągle te, które są wyborem Bożej sprawiedliwości. Którymi wchodząc, nie szuka się wymówek, by lekceważyć Boże prawo, zastępując je ludzkimi wymysłami.