Łk 13, 18-21

Jezus mówił: «Do czego podobne jest królestwo Boże i z czym mam je porównać? Podobne jest do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Wyrosło i stało się wielkim drzewem, tak że ptaki podniebne zagnieździły się na jego gałęziach».

I mówił dalej: «Z czym mam porównać królestwo Boże? Podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż wszystko się zakwasiło».

Podobne jest [królestwo Boże] do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał w swoim ogrodzie. Łk 13,19

Martwimy się, widząc małość i słabość. W kościele – widząc pustoszejące ławki, w świecie – gdy łatwiej zobaczyć zło niż dobro, w rodzinie – gdy więcej kryzysów niż radości, w sobie – zauważając całą listę grzechów i słabości, a tak mało dobra i miłości. Martwimy się, bo to, co jest dobre w Kościele, w świecie, rodzinie i w nas samych, jest jednocześnie takie małe i słabe, kruche i ledwo dostrzegalne. Czy to wystarczy, to tak niewiele, że prawie nic? Bogu wystarczy. To my mamy problem ze słabością i małością, bo moc, wielkość, liczba dają nam złudne poczucie bezpieczeństwa. Dla Boga to, co małe i kruche, jest okazją, by objawić swoją potęgę i moc. On małe czyni wielkim, słabe silnym, a kruche mocnym.