J 17,20-26

W czasie ostatniej wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
„Ojcze Święty, proszę nie tylko za nimi, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie, aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili jedno w Nas, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał.

I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie. Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś.

Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.

Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich”.

Jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. J 17,21

Krok po kroku Ewangelia św. Jana odsłania przed nami relację Syna Bożego do Boga Ojca, bez której nie byłoby Kościoła. Ta relacja to podstawa naszej codziennej drogi. Dzięki niej tak naprawdę istniejemy. Gdyby Bóg Ojciec nie posłał Syna, nie byłoby nas w Kościele. Można pokusić się nawet o stwierdzenie, że nie byłoby już świata w ogóle. To ostatnie zdanie jest jednak bardzo ludzkie i definitywne. A Bóg, jak widać w Ewangelii, nie jest definitywny. Bóg słucha Syna i ufa Synowi, który modli się za wszystkich wierzących przez kerygmat apostolstwa. Opis modlitwy Jezusa za przyszłość Kościoła, modlitwy w dialogu z Ojcem, jest bardzo przejmujący. Zbawca modli się, by świat uwierzył i żebyśmy żyli w jedności. Mnie osobiście ta modlitwa zawstydza.