J 17, 1-11a

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, rzekł:

«Ojcze, nadeszła godzina. Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa.

Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie wpierw, zanim świat powstał.

Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, że Ty Mnie posłałeś.

Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie».

Ato jest życie wieczne: aby znali Ciebie. J 17,3

Czym jest życie wieczne? Najczęściej kojarzy się nam z trwaniem bez końca. Niejednego z nas pewnie taka wizja wieczności nie przekonuje. Wieczność na szczęście nie jest dłużącym się czasem, w którym w końcu zaczęlibyśmy się nudzić. To po prostu nasze trwanie w Bogu, w Jego miłości, bez żadnych przeszkód czy zakłóceń. Trudno jednak chcieć życia wiecznego, jeśli się nie zna Ojca. Jezus swoim życiem, nauczaniem, męką, śmiercią i zmartwychwstaniem pokazał nam, jak bezgraniczna jest miłość Boga. Możesz dzisiaj wziąć Ewangelię i poznać dzięki niej, jak bezwarunkowo Bóg Cię kocha i możesz też pomóc, by inni przyjęli Jego miłość. Jeśli poznamy Jezusa, wieczność nie będzie wydawać się nudna.