Łk 1,5-17

Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.

Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem, jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.

Lecz anioł rzekł do niego: „Nie bój się, Zachariaszu; twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym. Wielu spośród dzieci Izraela nawróci do Pana, Boga ich; on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały”.

Oboje byli. ŁK 1,6

Zachariasz i Elżbieta, małżeństwo. To, że nie mogli mieć dzieci, to nie tylko ich osobista sprawa. W tamtym czasie brak potomstwa był odbierany przez społeczeństwo bardzo negatywnie. Był to dla nich wielki ciężar. Mimo takich przeciwności jak wiek i niepłodność Elżbiety razem wypraszają cud i wkrótce zostają rodzicami Jana Chrzciciela. To przykład dla wszystkich małżeństw, które wspólnie o coś proszą. Kluczowe słowo to „wspólnie”. Umiejętność słuchania pragnień drugiej osoby w związku jest bardzo ważna i pomimo że wydaje się oczywista, jej brak jest dzisiaj przyczyną rujnowania zatrważającej liczby związków. Chciejmy więcej słuchać, a pewne jest, że wiele zmieni się na lepsze.