J 17, 11b-19

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:
«Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno. Dopóki z nimi byłem, zachowywałem ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, i ustrzegłem ich, a nikt z nich nie zginął z wyjątkiem syna zatracenia, aby się wypełniło Pismo.

Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni. Ja im przekazałem Twoje słowo, a świat ich znienawidził za to, że nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego. Oni nie są ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata.

Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem. A za nich Ja poświęcam w ofierze samego siebie, aby i oni byli uświęceni w prawdzie».

Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą. J 17,17

Fascynująca ta dzisiejsza Ewangelia. Jest jakby podsłuchiwaniem. I to podsłuchiwaniem samego Jezusa, zwracającego się w modlitwie do Boga Ojca. Ale Jezus sam chciał, byśmy ją usłyszeli: „Ale teraz idę do Ciebie i tak mówię, będąc jeszcze na świecie, aby moją radość mieli w sobie w całej pełni” – modli się. Tak, chciał, byśmy tą Jego modlitwą się uradowali. Bo modlitwa Jezusa uświadamia nam, że już zostaliśmy zaproszeni do wspólnoty z Nim i z Ojcem. Dopuszczeni do Ich spraw, do Ich pragnienia pojednania człowieka z Bogiem. A jednocześnie jest jeszcze ta prośba: „Uświęć ich w prawdzie. Słowo Twoje jest prawdą”. Tak, jesteśmy już z Nim. Ale im bardziej nasze serca otwarte są na Boże słowo, tym bardziej stajemy się podobni do Niego, tym bardziej jesteśmy święci. Fascynujące wyzwanie. Fascynująca dla nas, chrześcijan, droga.