J 17, 20-26

W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, podniósłszy oczy ku niebu, modlił się tymi słowami:

«Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, by świat uwierzył, że Ty Mnie posłałeś.

I także chwałę, którą mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś.

Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata.

Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem, i oni poznali, że Ty Mnie posłałeś. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».

Aby świat poznał, że Ty Mnie posłałeś i że Ty ich umiłowałeś, tak jak Mnie umiłowałeś. J 17,23

Bardzo wymowna i poruszająca jest modlitwa Jezusa Chrystusa o jedność. I bardzo wymowne słowa, w których Bóg potwierdza miłość do człowieka. Ta miłość, jak pisze w jednym z najpiękniejszych komentarzy do Ewangelii św. Jana o. Piotr Rostworowski, jest warunkiem zaufania. Bóg ufa Synowi i dlatego powierza Mu misję, by wybawił nas od lęku, od niewiary, od tego naszego bezustannego „zastanawiania się”, czy wartości, które wypływają z Ewangelii, są wartościami, na których powinniśmy budować nasz świat. Tak, są. Pochodzą od Boga, który stworzył ten świat i który dał świadectwo miłości – naprawdę wielkiej, największej!