Aleksander Bańka
Jeszcze o kompromisie, czyli słowo ad vocem
„Przyjmuję ten tekst jako wyraz pogłębionego namysłu nad trudną, wręcz dramatyczną rzeczywistością, jako chęć rozwiązania sporów w duchu modnego kompromisu” – napisał niedawno w „Naszym Dzienniku” ks. prof. Paweł Bortkiewicz, komentując w ten sposób mój ostatni felieton opublikowany na gosc.pl, zatytułowany: „Czy katolik może popierać kompromis?”. W kwestii owego namysłu – pełna zgoda. Taki właśnie przyświecał mi cel. Jeśli chodzi natomiast o sam kompromis w sprawie aborcji, to rzecz wymaga wyjaśnienia. Z tego właśnie powodu, a także z innych jeszcze, nie mniej ważnych, postanowiłem napisać kilka słów odpowiedzi – ad vocem.
Czy katolik może popierać kompromis?
W zasadzie istnieje tylko jedna sytuacja, w której katolik może popierać ustanowienie prawa dopuszczającego przerywanie ciąży. Mówi o niej słynny siedemdziesiąty trzeci punkt Evangelium Vitae - encykliki Jana Pawła II o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego. Czy z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia obecnie w Polsce? Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta.
Dlaczego nie tryumfuję
Czwartkowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że przerywanie ciąży, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, jest niezgodne z konstytucją, wywołał prawdziwą burzę. Zresztą, można się było tego spodziewać. Dla wielu to ukoronowanie wieloletnich starań. Dla innych z kolei – jeśli wierzyć wykrzykiwanym groźbom – początek walki o coś zgoła przeciwnego.
Pełzająca schizma w Kościele?
Jesteśmy dziś świadkami coraz częstszych prób podważania autorytetu Papieża i Kolegium Biskupów. Wielu Franciszka nazywa wprost heretykiem, a ostatnio również neomarksistą, powołując się przy tym na prywatne opinie osób – w tym również poszczególnych hierarchów – które mają ewidentny problem, aby pozostawać z nim w jedności.
Don Kichot contra maseczkowy potwór
Któż nie zna Don Kichota? Na jego przygodach wychowały się przecież całe pokolenia. Błędny rycerz, podróżujący na swym koniu Rosynancie w towarzystwie nieodłącznego giermka Sancho Pansy, walczący z wyimaginowanymi wrogami, zagubiony gdzieś na pograniczu jawy, fantazji i snu. Postać krystalicznie uczciwa i dramatycznie błędna. Większość bawi, niektórych żenuje. Jedni podziwiają go za nieustępliwą walkę ze złem, inni współczują mu obsesji. Wielu go szanuje, a niejeden… naśladuje, choć może nieświadomie i pewnie nigdy nie przyznałby się do tego.
Naukowa wojna domowa
Niektórzy chcieliby ten spór ustawić wedle narracji: ciemny, obskurancki Kościół contra nauka. W moim przekonaniu to wyraz złej woli, albo niewłaściwego rozpoznania tego, o co w całej sytuacji chodzi. Tak naprawdę problem z właściwym rozumieniem orientacji homoseksualnej ma najpierw nie Kościół, ale sama nauka; a dokładniej nauka ma w tej kwestii problem sama z sobą.
Nowa wiosna Kościoła
Czy można widzieć coś pozytywnego w kryzysie, który na wszystkie możliwe strony zdaje się szarpać organizmem Kościoła w Polsce? Niewątpliwie odchodzi w przeszłość pewna epoka i pewien styl jego obecności w przestrzeni społecznej i kulturowej. Co przyniesie ta, która nastaje? Wbrew przekonaniom fatalistów i tych, którzy chcieliby Kościół pogrzebać na cmentarzu historii, ja głęboko ufam, że jego nową wiosnę.
Kościół na tęczowej karuzeli
Cała ta napędzająca się coraz mocniej dyskusja wokół dokumentu „Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski w kwestii LGBT+” przypomina mi próbę wykorzystania karuzeli do długodystansowej podróży. Jedni wkładają sporo siły w to, żeby ją rozkręcić, drudzy – żeby z niej nie wypaść, a jeszcze inni – żeby nie dostać krzesełkiem po głowie. Większość liczy, że gdzieś dojedzie, kłopot jednak w tym, że karuzela nie chce ruszyć z miejsca, a jedynie coraz szybciej obraca się wokół własnej osi. Może więc warto – myślę zwłaszcza o aktywnie zaangażowanych w debatę katolikach – zatrzymać się na moment i zastanowić, dokąd my się w ogóle wybieramy.
Mentalność mięty, kopru i kminku
W czasach Jezusa trwała wśród uczonych w Piśmie żywa dyskusja na temat tego, jak interpretować przepisy o dziesięcinie z wszelkiego plonu, zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa. Dochodziło do tego, że wymóg dziesięciny rozciągano nawet na najdrobniejsze zioła. Dziś nie składamy już Bogu w taki sposób ofiary z pozyskanych dóbr. Jednak mentalność mięty, kopru i kminku w jakiś przedziwny sposób weszła w skład dziedzictwa kolejnych, następujących po sobie pokoleń i dziś, w wielu wypadkach, wciąż nami rządzi.
