Najnowsze [Wydania]
-
GN 12/2025 Dokument:(9181423,Ksiądz Blachnicki Sługa)
-
GN 11/2025 Dokument:(9174818,Dobroczyńca Józef)
-
GN 10/2025 Dokument:(9166020,Nadzieja w Miłosierdziu )
-
GN 09/2025 Dokument:(9158736,Jest poważnie )
-
Historia Kościoła 2(8)/2025 Dokument:(9154032,Jan Paweł II mówił, że judaizm nie jest dla chrześcijan rzeczywistością zewnętrzną. Czy dziś rozumiemy to lepiej?)
Aleksander Bańka
-
Co mówią objawienia prywatne o ilości potępionych?
To pytanie, które wielu zadaje sobie ostatnio w kontekście toczącej się w tak zwanym katolickim internecie dyskusji o tym, ilu ostatecznie będzie potępionych. Mniejszość? Większość? Ja to pytanie chciałbym postawić nieco inaczej: Na ile w ogóle możemy wierzyć objawieniom prywatnym i jak w tej oraz w podobnych kwestiach należy je interpretować? -
Czytając Rogowskiego, czyli o fałszywym „sakramentalizmie”
Przez lata wzrastaliśmy w modelu myślenia, w którym ogólnie przyjętą miarą duszpasterskiego sukcesu była liczba ochrzczonych, wybierzmowanych, zawierających sakramentalny związek małżeński, a zwłaszcza – ilość regularnie uczestniczących w niedzielnej Mszy świętej i przyjmujących komunię. Pomysł statystycznego badania poziomu wiary zwiódł nas i uśpił tak bardzo, że zrodził złudne przekonanie: praktykujący więc wierzący. Dziś zbieramy tego smutne owoce, a jednym z nich jest to, co swego czasu ks. prof. Roman E. Rogowski określił mianem fałszywego „sakramentalizmu”. -
Halo, system? Tu dzieci…
Czy nam się to podoba, czy nie, dzieci głęboko wierzących, zaangażowanych religijnie katolików funkcjonują na przecięciu dwóch systemów. Z jednej strony świat norm, wartości i stylu życia ich rodziców, z drugiej natomiast – „ten świat” z jego propozycjami, przyjemnościami oraz zagrożeniami i pułapkami. Dorośli zazwyczaj potrafią jakoś balansować między tymi systemami. Ich dzieci – niekoniecznie. Są jakby na ich przecięciu i często nie radzą sobie z tym – niejednokrotnie w sposób dla rodziców trudny do przyjęcia. -
Halo, Kościół? Tu ziemia…
O kryzysie trawiącym Kościół w Polsce napisano już wiele. Można nawet odnieść wrażenie, że im więcej pojawia się informacji o masowo odchodzącej z Kościoła młodzieży, czy o systematycznym spadku liczby praktykujących wśród tych, którzy deklarują się jako katolicy, tym coraz bardziej przyzwyczajamy się do niego, traktując jako smutną konieczność – fatum, z którym konfrontacja nie ma sensu, bo i tak nieuchronnie dopełni dzieła zniszczenia. Problem w tym, że nieustannie, z uporem godnym lepszej sprawy za podstawowe wyzwanie uznajemy walkę z kryzysem. Wciąż chyba jednak nie potrafimy walczyć o człowieka. -
Synodalne skrajności
Powoli kończy się etap diecezjalny zainaugurowanego przez papieża Franciszka Synodu „o synodalności”. Co wniósł do rzeczywistości polskiego Kościoła? Co z niego pozostanie? Episkopaty poszczególnych krajów rozpoczynają prace nad syntezą gromadzonych przez ostatnie miesiące materiałów – owoców synodalnych spotkań. Ale już dziś możemy być pewni jednego: owoce będą proporcjonalne do tego, co sami w ów synod włożyliśmy. -
O „szczekaniu” NATO i błogosławionym „nie wiem” Franciszka
Postanowiłem sobie, że tego wywiadu nie będę komentował zbyt szybko i odczekam przynajmniej kilka dni. Nie tylko dlatego, że natychmiast wokół słów Papieża rozpętał się w Polsce huragan krytyki z wszelkimi możliwymi odcieniami skrajności włącznie, a ja nie zamierzam wpisywać się w swoistą modę na oburzenie. Także dlatego, że nie planuję wchodzić w rolę etatowego obrońcy Franciszka. Chcę natomiast zrozumieć, o co rzeczywiście Papieżowi chodzi, a do tego potrzeba więcej spokoju i nieco dystansu. -
Biblia nierozumiana, Biblia manipulowana
Jedni wyrywają z niej słowa jak włosy z głowy ofiary, by ukręcić z nich bicz na przeciwnika. Inni zamieniają tętniące w niej życie na instrukcję dobrych obyczajów. Owszem, są i tacy, którzy ją znają, rozumieją i kochają, poddając się jej prowadzeniu. Niestety, w Kościele wciąż jest ich jeszcze zbyt mało. -
Ceną jest życie niewinnych, Panie Redaktorze
Pokój za wszelką cenę! – zdają się wzywać pasterze z Watykanu. Tak przynajmniej twierdzi pan redaktor Wojciech Teister, komentując stanowisko watykańskiej dyplomacji. Nie – odpowiem – tu nie chodzi o naiwny pacyfizm. Papież doskonale orientuje się w dramacie wojny, którą wywołał rosyjski agresor i wie, że nie ma w tej chwili żadnej szybszej możliwości przerwania tego bestialstwa niż zabiegi dyplomatyczne. A te mają swą jawną i ukrytą warstwę i prawidła, które trzeba uwzględnić. Papieskie potępienie w niczym tu nie pomoże, a może nawet przeciwnie – wydłuży proces i podbije cenę. A ta rośnie z dnia na dzień. Ceną nie-pokoju jest życie niewinnych – zwłaszcza kobiet i dzieci. -
Gdzie jest Antychryst?
Wywołana przez Rosję wojna z Ukrainą i w konsekwencji bezpardonowa, wyrachowana agresja na niepodległe państwo doprowadziły do największego od czasów drugiej wojny światowej kryzysu humanitarnego w Europie i straszliwej krzywdy milionów ludzi. Czy to możliwe, że jeden człowiek – nawet do cna zdeprawowany – mógł samodzielnie uwolnić takie pokłady zła? A może, pytają niektórzy, kryje się za tym siła jeszcze potężniejsza? Może właśnie nadszedł czas Antychrysta? -
Kościelny lider – droga (nie)dojrzałości
Nieważne, czy chodzi o biskupa, prezbitera, osobę konsekrowaną, czy świecką. Dojrzałego lidera nie poznaje się po tym, jak piękne głosi nauczanie, jak bardzo pobożnie się modli, ilu ludzi zachwycił Bogiem i jak wielu pod jego wpływem zmieniło swoje życie. Nawet nie po tym, ile uzdrowień i cudów wydarzyło się dzięki jego posłudze. Prawdziwa duchowa dojrzałość odsłania się w zupełnie innych obszarach.
