Aleksander Bańka
To już nie są żarty
Niestety, mam wrażenie, że wciąż nie zdajemy sobie sprawy z powagi sytuacji. Jako Kościół, przypominamy łódź bezsilnie dryfującą na otwartym morzu z biegającymi po pokładzie marynarzami, którzy próbują złapać wiatr Ducha Świętego w zmurszałe ze starości żagle i grupą biernych pasażerów nostalgicznie przyglądających się, jak w oddali nikną im sprzed oczu inne łodzie – motorowe. I nie chodzi wcale o to, że nie wiemy dokąd płynąć, lub że brakuje nam sternika. Problem w tym, że Bóg może być dziś paliwem dla naszego silnika, a my wciąż uparcie wolimy posługiwać się wiosłami.
W świecie wypaczonej religijności
Czasami między normalnością a dziwactwem przebiega tylko cienka granica umiaru – tego samego, który jest warunkiem możliwości każdej cnoty. Problem w tym, że współczesnemu człowiekowi coraz trudniej ten umiar znaleźć i zachować. Czym to skutkuje? Rozmaitymi dziwacznymi przejawami pobożności, które zadomowiają się w świecie ludzkiej religijności i z prawdziwą, zdrową wiarą niewiele mają wspólnego.
„Synodalne” (nie)porozumienie
Rozstrzygnięcia forsowane w ramach tak zwanej niemieckiej drogi synodalnej nie tylko pokazują, w jak głębokim duchowym kryzysie znalazł się Kościół katolicki w Niemczech, ale również – że niemiecka „synodalność” ma w rzeczywistości niewiele wspólnego z procesem zainicjowanym przez papieża Franciszka.
Katohejterzy
Skala tego zjawiska jest zatrważająca. Owszem, z perspektywy całokształtu procesów społecznych stanowi ono po prostu integralną częścią narastającej fali internetowego chamstwa, zakamuflowanego okrucieństwa i przemocy psychicznej, z którymi świat wirtualny nie potrafi sobie poradzić. Zjawisko hejtu jest przecież powszechne – niezależnie od wieku, koloru skóry, poglądów czy miejsca zamieszkania. Jednak z chrześcijańskiej perspektywy jest ono tym bardziej dramatyczne, że biorą w nim aktywny udział także ci, którzy zaliczają się do uczniów Chrystusa. Trudno o większe antyświadectwo i rozdźwięk między wyznawaną wiarą a prozą życia.
„Klimat” rozstania z Kościołem
Czy niechrześcijański klimat kulturowy współczesnej Europy to istotny czynnik powodującym wzrost liczby apostazji w Polsce? Taką tezę zdaje się stawiać prof. Jacek Wojtysiak w swoim niedawnym artykule pt. „O apostazji, memach i odporności”, w którym komentuje fragmenty mojego wcześniejszego tekstu: „Wychowani do apostazji”. Teza Pana Profesora, jeśli dobrze ją odczytuję, jest warta pogłębionej analizy, a sam artykuł – na tyle ważny, że pozwoliłem sobie dorzucić jeszcze kilka zdań odpowiedzi.
Wojtyła. Między ikoną a memem
List kardynała Karola Wojtyły do skazanego za seksualne wykorzystywanie dziewczynek księdza i cały kontekst sprawy, który ustalili niedawno dziennikarze „Rzeczpospolitej – Tomasz Krzyżak i Piotr Litka – pokazują, że ówczesny metropolita krakowski stosował bardziej radykalne standardy niż praktykowana wówczas w niektórych kościelnych środowiskach pobłażliwość wobec seksualnych przestępców.
„Wychowani” do apostazji
O takich sprawach warto pisać z pewnego dystansu. Czekałem więc, aż opadną emocje i dyskusje wokół upublicznionej niedawno w mediach wypowiedzi popularnego wśród nastolatków piosenkarza Dawida Podsiadło, który zadeklarował chęć dokonania apostazji. Może teraz właśnie nadchodzi dobry moment, żeby przyjrzeć się temu co ta i wiele innych, mniej lub bardzie spektakularnych, deklaracji tego typu mówią o Kościele i do Kościoła.
Nie musimy wzajemnie spalać się na stosie
Można mieć na ustach setki nabożnych cytatów z Pisma Świętego. Można wiele o Bogu rozmyślać, mnożąc modlitwy, nauczania, uwielbienia. Jednocześnie, paradoksalnie, w tym samym czasie ci sami pobożni chrześcijanie potrafią w sercu pielęgnować wrogość względem swoich braci w wierze, formułować krzywdzące wyroki i odsądzać ich od czci i wiary – oczywiście, w imię prawdy i pod szyldem chrześcijańskiej miłości. Doskonałym przykładem jest ostatnie ekumeniczne spotkanie z papieżem grupy chrześcijańskich przedstawicieli wspólnot charyzmatycznych (biskupów, prezbiterów, pastorów oraz świeckich liderów). Wydarzenie historyczne, niezwykłe, a jednocześnie przez niektórych surowo skrytykowane – zarówno po katolickiej, jak i protestanckiej stronie.
