Aleksander Bańka
Katolik wojujący
Dla wielu to jedyny możliwy dziś sposób przeżywania i manifestowania wiary – na polu walki, w bitewnym zgiełku. Skoro idzie atak na Kościół, trzeba go odeprzeć, wzniesioną nienawistnie dłoń odciąć, a złorzeczący język z powrotem do gardła wepchnąć. Po ludzku to zrozumiałe i nawet po części zgodne z logiką prawa do obrony tego, co najbardziej osobiste i najświętsze. Sęk w tym, że w tej logice kryje się pewna pułapka.
Stereotyp dobrego katolika
A co, jeśli nie wrócą i nasze kościoły opustoszeją? Co, jeśli najbliższe niedziele pokażą, że zniesienie dyspensy od uczestnictwa w Eucharystii nie przywoła z powrotem do kościołów części spośród tych, którzy z niej ochoczo skorzystali? Cóż, może trzeba się będzie wreszcie rozprawić ze stereotypem dobrego katolika – stereotypem, który funkcjonuje głównie w naszych, katolickich głowach, bo przez ludzi odwracających się od Kościoła dawno już został pożegnany.
Bóg nie odcina
Chętnie wzięlibyśmy sekator w dłoń, wycinając każdego, kto nie pasuje do naszej wizji winnego krzewu. Wewnętrzny ogrodnik w nas ma swe własne kryteria, upodobania, sterujące nim lęki i potrzeby. Oczywiście, wszystko odbywa się pod szyldem pielęgnacji i dobra winnej latorośli – trzeba przecież odciąć to, co nie rokuje, aby to, co zdrowe, przyniosło owoc obfity. Sęk w tym, że Bóg nie odcina.
Pluszowy miś i kara Boża
Tu nie chodzi o robienie z Boga pluszowego misia. Rzecz dotyczy sprawy o wiele poważniejszej – tego, czy Bóg dla wyższych celów może czynić coś, co stoi w najgłębszej sprzeczności z Jego naturą; zadawać ból i powodować cierpienie. Dramatyczne pytanie o Bożą karę musi wywoływać emocje, bo stawia nas wobec fundamentalnego pytania o to, kim naprawdę jest nasz Stwórca.
Bezmyślność z modlitewnikiem w ręku?
Sam się zdumiałem, kiedy to przeczytałem. Brzmi radykalnie: „A daj Boże, by nie było żadnej duszy chrześcijańskiej, która by się w taki sposób modliła”. Chodzi o mechaniczne powtarzanie wyuczonych modlitw. Trudno te słowa zlekceważyć – w końcu ich autorką jest jedna z najbardziej niezwykłych kobiet w historii Kościoła.
Cudowny olej Matki Bożej i lwy z Zahle
W ostatnich dniach często wracam do tamtego wspomnienia. Może dlatego, że tak wiele pojawiło się w ostatnim czasie rozmaitych narracji o czasach grozy z Maryją w roli głównej - jako zwiastunką Bożego gniewu i nadciągającej kary. Niby ostrzegającą, ale w taki sposób, że strach się bać. Ja mam w sercu inny obraz i myślę, że w pełni uprawniony, patrząc na to, w jaki sposób Maryja zatroszczyła się o swe dzieci w prawdziwych czasach mroku i grozy, które nadciągnęły niegdyś nad Liban.
Rzymski siepacz w naszej głowie
Gdzie dziś jesteśmy? Dokąd doprowadził nas czas pandemii? W jakim miejscu znalazł się Kościół w Polsce? Patrząc z perspektywy społecznej, wyraźnie wyczuwalne staje się napięcie, narastająca frustracja i zmęczenie. Ludzie mają dość, a przecież to wcale nie koniec i najbliższa perspektywa wcale nie rysuje się świetlanie. A jednak wciąż uparcie twierdzę, że obecny czas to nie przekleństwo, lecz błogosławieństwo, a raczej, że stanie się dla nas tym, czym sami go uczynimy.
Gdy Bóg koronawirusem siecze
Ileż można znosić roześmiane gęby genderystów, aborcjonistów, cudzołożników, rozpustników, lewaków i innych ekologistów. Bóg nie pozwoli bez końca się obrażać, więc wreszcie nie wytrzymał. Taki nerw Mu poszedł na te wszystkie kreatury, że staruszków z grupy ryzyka w tysiącach pozaduszał. No i jeszcze tych lekarzy, co im pomagali. A teraz właśnie się rozgląda, komu by tu jeszcze przywalić.
