Aleksander Bańka
Kościół w powszechnej diasporze
Nie ma już krajów chrześcijańskich. Wszędzie na świecie i w stosunku do świata chrześcijaństwo znajduje się w sytuacji diaspory – oczywiście w rozmaitym stopniu. Zasadniczo wszędzie też stanowi ilościową mniejszość, przynajmniej jeśli chodzi o chrześcijaństwo autentyczne, naprawdę przeżywane. Nigdzie też chrześcijanie nie odgrywają roli kierowniczej w takim stopniu, jaki pozwalałby im nadać życiu świeckiemu głębokie i wyraźne piętno chrześcijańskich ideałów. Co to oznacza dla przyszłości Kościoła?
Dajmy szansę temu Synodowi
Zainicjowany przez papieża Franciszka proces synodalny między innymi tym różni się od dotychczasowych synodów, że jest działaniem na bardzo wrażliwej sferze, jaką stanowi przestrzeń wzajemnych relacji i zaufania. Łatwo w nią uderzyć nie tyle przez to, że się ów proces zbojkotuje, nie biorąc w nim udziału, lecz także wówczas, gdy wprowadzi się w niego klimat wrogości, podejrzliwości i negatywizmu. W efekcie możemy uzyskać coś, co z samą ideą synodalności ma niewiele wspólnego.
Dlaczego mamy rozmawiać ze światem?
Ekologia, ocieplenie klimatu, migracja, zagadnienie szeroko rozumianej równości. To kwestie, które wielu wydają się być tak odległe od spraw wiary i życia duchowego, że zajmowanie się nimi uznają oni za niepotrzebne, a wręcz szkodliwe – zwłaszcza, gdy czyni to papież Franciszek. Pojawiają się więc oskarżenia, że Ojciec Święty próbuje rozmywać katolicką doktrynę lub że chce przekształcić chrześcijaństwo w jakiś dziwny „panekologizm”. Czy rzeczywiście?
„Amoris laetitia” i doktrynalna gra czterech kardynałów, czyli moja odpowiedź na „dubia” ks. profesora Pawła Bortkiewicza
Jakiś czas temu na portalu PCh24 ks. prof. Paweł Bortkiewicz TChr opublikował artykuł, który, jak twierdzi, stanowi swego rodzaju glosę do mojego sporu z redaktorem Pawłem Chmielewskim z PCh24 – sporu zasadniczo dotyczącego rozumienia pojęcia T(t)radycji, choć nie tylko. Tekst Księdza Profesora jest w moim odczuciu na tyle ważny, że postanowiłem na niego odpowiedzieć.
Druga fala reformacji w Kościele?
Dożyliśmy czasów, w których to, co zawsze stanowiło integralny element katolickiej tożsamości – szacunek dla autorytetu papieża i uznanie jego nauczania – traktowane jest przez wielu katolików jako przejaw modernizmu, liberalizmu, złej woli lub duchowego zwiedzenia. Krytyka Ojca Świętego, uprawiana także przez niemałą część publicystów, przekracza momentami granice nie tylko umiaru, ale i zdrowego rozsądku.
Religijne symulakry i „katolicki” antydialog
Możemy mieć świetne pomysły na duszpasterska reformę Kościoła, trafne intuicje i spektakularne diagnozy. Możemy mieć nawet szczere chęci i autentyczną wolę zaangażowania w zmiany. Nic z tego. Żadna poważna, autentyczna zmiana w Kościele nad Wisłą nie nastąpi, jeśli nie nauczymy się z sobą rozmawiać.
Sezon polowań na rysie
Rolą ewangelizatorów jest szukać coraz to nowych sposobów docierania do świata z Dobrą Nowiną. Rolą liturgistów jest dbać o właściwy kształt liturgii. Rolą nas wszystkich jest zachować umiar, zdrowy rozsądek i elementarny poziom kultury osobistej – zwłaszcza wtedy, gdy formułujemy słowa uzasadnionej krytyki. Niestety, mam wrażenie, że w całej aferze wokół łódzkiej Areny Młodych tego właśnie najbardziej zabrakło.
Decydujący moment
„Znajdujemy się w decydującym momencie życia Kościoła i świata”. To fragment z „Vademecum” – jednego z dwóch dokumentów przygotowanych przez Stolicę Apostolską na potrzeby rozpoczynającego się wkrótce procesu synodalnego. Słowa ważne, pokazujące, jakie intencje legły u podstaw decyzji Franciszka, aby zwołać kolejny synod – tak dziwnie rozciągnięty w czasie i poświęcony samemu problemowi synodalności.
Dokąd nas prowadzi Franciszek?
Proces synodalny, w który chce nas wprowadzić papież Franciszek, wielu jawi się jako rzeczywistość co najmniej enigmatyczna. Już sam temat Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów, które odbędzie się w 2023 roku, brzmi na pierwszy rzut oka dość niejasno: „Ku Kościołowi synodalnemu: komunia, uczestnictwo i misja”. Ponadto Papież przekształca to wydarzenie w coś na kształt drogi, która rozciągnie się na okres dwóch lat i zacznie już wkrótce, bo 9-10 października w Watykanie. Dokąd nas prowadzi Ojciec Święty?
