Aleksander Bańka
-
Jeszcze o kompromisie, czyli słowo ad vocem
„Przyjmuję ten tekst jako wyraz pogłębionego namysłu nad trudną, wręcz dramatyczną rzeczywistością, jako chęć rozwiązania sporów w duchu modnego kompromisu” – napisał niedawno w „Naszym Dzienniku” ks. prof. Paweł Bortkiewicz, komentując w ten sposób mój ostatni felieton opublikowany na gosc.pl, zatytułowany: „Czy katolik może popierać kompromis?”. W kwestii owego namysłu – pełna zgoda. Taki właśnie przyświecał mi cel. Jeśli chodzi natomiast o sam kompromis w sprawie aborcji, to rzecz wymaga wyjaśnienia. Z tego właśnie powodu, a także z innych jeszcze, nie mniej ważnych, postanowiłem napisać kilka słów odpowiedzi – ad vocem. -
Czy katolik może popierać kompromis?
W zasadzie istnieje tylko jedna sytuacja, w której katolik może popierać ustanowienie prawa dopuszczającego przerywanie ciąży. Mówi o niej słynny siedemdziesiąty trzeci punkt Evangelium Vitae - encykliki Jana Pawła II o wartości i nienaruszalności życia ludzkiego. Czy z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia obecnie w Polsce? Odpowiedź na to pytanie nie jest prosta. -
Dlaczego nie tryumfuję
Czwartkowy wyrok Trybunału Konstytucyjnego, który orzekł, że przerywanie ciąży, gdy istnieje duże prawdopodobieństwo ciężkiego i nieodwracalnego upośledzenia płodu albo nieuleczalnej choroby zagrażającej jego życiu, jest niezgodne z konstytucją, wywołał prawdziwą burzę. Zresztą, można się było tego spodziewać. Dla wielu to ukoronowanie wieloletnich starań. Dla innych z kolei – jeśli wierzyć wykrzykiwanym groźbom – początek walki o coś zgoła przeciwnego. -
Pełzająca schizma w Kościele?
Jesteśmy dziś świadkami coraz częstszych prób podważania autorytetu Papieża i Kolegium Biskupów. Wielu Franciszka nazywa wprost heretykiem, a ostatnio również neomarksistą, powołując się przy tym na prywatne opinie osób – w tym również poszczególnych hierarchów – które mają ewidentny problem, aby pozostawać z nim w jedności. -
Don Kichot contra maseczkowy potwór
Któż nie zna Don Kichota? Na jego przygodach wychowały się przecież całe pokolenia. Błędny rycerz, podróżujący na swym koniu Rosynancie w towarzystwie nieodłącznego giermka Sancho Pansy, walczący z wyimaginowanymi wrogami, zagubiony gdzieś na pograniczu jawy, fantazji i snu. Postać krystalicznie uczciwa i dramatycznie błędna. Większość bawi, niektórych żenuje. Jedni podziwiają go za nieustępliwą walkę ze złem, inni współczują mu obsesji. Wielu go szanuje, a niejeden… naśladuje, choć może nieświadomie i pewnie nigdy nie przyznałby się do tego. -
Naukowa wojna domowa
Niektórzy chcieliby ten spór ustawić wedle narracji: ciemny, obskurancki Kościół contra nauka. W moim przekonaniu to wyraz złej woli, albo niewłaściwego rozpoznania tego, o co w całej sytuacji chodzi. Tak naprawdę problem z właściwym rozumieniem orientacji homoseksualnej ma najpierw nie Kościół, ale sama nauka; a dokładniej nauka ma w tej kwestii problem sama z sobą. -
Nowa wiosna Kościoła
Czy można widzieć coś pozytywnego w kryzysie, który na wszystkie możliwe strony zdaje się szarpać organizmem Kościoła w Polsce? Niewątpliwie odchodzi w przeszłość pewna epoka i pewien styl jego obecności w przestrzeni społecznej i kulturowej. Co przyniesie ta, która nastaje? Wbrew przekonaniom fatalistów i tych, którzy chcieliby Kościół pogrzebać na cmentarzu historii, ja głęboko ufam, że jego nową wiosnę. -
Kościół na tęczowej karuzeli
Cała ta napędzająca się coraz mocniej dyskusja wokół dokumentu „Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski w kwestii LGBT+” przypomina mi próbę wykorzystania karuzeli do długodystansowej podróży. Jedni wkładają sporo siły w to, żeby ją rozkręcić, drudzy – żeby z niej nie wypaść, a jeszcze inni – żeby nie dostać krzesełkiem po głowie. Większość liczy, że gdzieś dojedzie, kłopot jednak w tym, że karuzela nie chce ruszyć z miejsca, a jedynie coraz szybciej obraca się wokół własnej osi. Może więc warto – myślę zwłaszcza o aktywnie zaangażowanych w debatę katolikach – zatrzymać się na moment i zastanowić, dokąd my się w ogóle wybieramy. -
Mentalność mięty, kopru i kminku
W czasach Jezusa trwała wśród uczonych w Piśmie żywa dyskusja na temat tego, jak interpretować przepisy o dziesięcinie z wszelkiego plonu, zawarte w Księdze Powtórzonego Prawa. Dochodziło do tego, że wymóg dziesięciny rozciągano nawet na najdrobniejsze zioła. Dziś nie składamy już Bogu w taki sposób ofiary z pozyskanych dóbr. Jednak mentalność mięty, kopru i kminku w jakiś przedziwny sposób weszła w skład dziedzictwa kolejnych, następujących po sobie pokoleń i dziś, w wielu wypadkach, wciąż nami rządzi.
