Mk 2, 18-22

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Jezusa i pytali: «Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?»

Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego. Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie. Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków».

Młode wino należy wlewać do nowych bukłaków. Mk 2,22

Stare wino – do starych bukłaków, młode – do nowych. Inaczej wszystko przepadnie. Znaczenie obrazu, którym posłużył się Jezus, wydaje się jasne: Ewangelii, chrześcijaństwa nie da się zmieścić w ramach judaizmu. Ono jest czymś na tyle nowym, że potrzebuje nowego podejścia. Próby wtłoczenia w stare spowodują katastrofę. Czy tę naukę Jezusa można odnieść do obecnych czasów? Są w naszej wierze sprawy niezmienne. Prawdy wiary, zasady moralne, podstawowe formy oddawania czci Bogu. Ale są i takie, które z czasem mogą ulegać zmianom – pewne formy pobożności, duszpasterstwa, zwyczajów… Gdy przychodzi nowe lub gdy w innych rejonach świata robią to inaczej, nie ma co kurczowo się ich trzymać. Przecież nie o formy chodzi, ale o to, byśmy tu i teraz byli chrześcijanami, prawda?