Mk 2, 23-28

Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat pośród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze mówili do Niego: «Patrz, czemu oni czynią w szabat to, czego nie wolno?»

On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie i poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom».

I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu. Mk 2,28

Dobrze znamy trzecie przykazanie Dekalogu: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił”. Wiele sporów się o nie toczy. Dzisiejszy fragment podpowiada nam rozstrzygnięcie tej polemiki. Widzimy postawę Jezusa, która w opinii faryzeuszy przeczy prawu, jest zła. Ale opinia uczniów jest odwrotna. Skąd ta różnica? Apostołowie rozpoznali w Jezusie Mesjasza i Jego postawili na pierwszym miejscu w tym dniu. W geście Jezusa zobaczyli też dar dla siebie, a poza tym patrzyli na wszystko z dobrą i czystą intencją. To właśnie intencja ustawia nasz odbiór rzeczywistości. Jeżeli na dane sytuacje patrzymy z czystą intencją i widzimy w nich obecność Boga, widzimy dobro, które odkrywa prawdę. Świętowanie to czas patrzenia w kierunku Boga i dobrego patrzenia w kierunku drugiego człowieka.