Łk 6, 1-5 

W pewien szabat Jezus przechodził wśród zbóż, a uczniowie zrywali kłosy i jedli, wykruszając ziarna rękami.

Niektórzy zaś z faryzeuszów mówili: «Czemu czynicie to, czego nie wolno w szabat?»

Wtedy Jezus, odpowiadając im, rzekł: «Nawet tego nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego ludzie? Jak wszedł do domu Bożego i wziąwszy chleby pokładne, sam jadł i dał swoim ludziom? Chociaż samym tylko kapłanom wolno je spożywać».

I dodał: «Syn Człowieczy jest Panem także szabatu».

Syn Człowieczy jest panem szabatu. Łk 6,5

Czas świętowania został dany człowiekowi jako dar, by mógł nim dysponować. Dzisiaj Jezus mówi jeszcze mocniej, że to Syn Człowieczy jest panem szabatu. To znaczy On, Chrystus, jest w centrum naszego świętowania i odpoczynku. Kłosy, które zrywają głodni uczniowie, można odczytać jako pragnienie pokarmu. Ziarna, jak wiadomo, symbolizują chleb. Kiedy zaś widzimy ziarno i Chrystusa, wiemy, że chodzi o Chleb Żywy, Chleb Eucharystyczny. Medytując nad dzisiejszą Ewangelią, można zatrzymać się na obrazie Chrystusa, który pozwala uczniom zaspokoić głód w swojej obecności. Chrystus jest Panem naszego świętowania. Każda Eucharystia jest świętowaniem obecności Chrystusa, jest tym momentem, w którym możemy zaspokoić swój głód duchowy poprzez Jego obecność.