Łk 1,26-38

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.

Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”.

Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”.

Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”

Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”.

Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł.

Przemówił Jezus do tłumów i do swych uczniów. Mt 23,1

Ewangelia jest drogowskazem. Ona uczy – jak działać, aby słowa o tym, co czynimy, nas nie oskarżały. Jak ważyć ciężary, aby innych i nas nie przygniotły. Jak być niewidocznym w czynieniu dobra względem drugiego. Jak nie powiększać swojej chwały, gdy uświadamiam sobie, iż nie wszystko jest moją zasługą. Jak umieć zająć właściwe miejsce przy stole, gdy wiem, że inni są bardziej głodni i spragnieni. Jak unikać hałasu i błysku fleszy w wypełnianiu tego, co do mnie należy. Ona uczy… Jeden jest Ojciec. Jeden jest Nauczyciel. A najlepszym miejscem w Kościele jest to ostatnie… i niekoniecznie chodzi tu o ostatnią ławkę.