Łk 18, 9-14

Jezus opowiedział niektórym, co dufni byli w siebie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:

«Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz, a drugi celnik. Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: „Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik. Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam”.

A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: „Boże, miej litość dla mnie, grzesznika!”

Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».

Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić. Łk 18,10

Do właściciela firmy zajmującej się handlem obnośnym zgłasza się człowiek, który szuka pracy. Ma jedną wadę: potwornie się jąka. Jako że jest namolny, właściciel zgadza się przyjąć go na próbę i daje mu trzy komplety: szampon, odżywka, żel. Po kwadransie nowicjusz wraca i bierze kolejne pięć kompletów. Do wieczora sprzedaje ich w sumie trzydzieści – tyle, ile inni z biedą upłynniają w ciągu tygodnia. – Jak ty to zrobiłeś? – dziwi się właściciel. – Trzee… trzeeeba mieć gadaaa… gadaaane… Na modlitwie nie jest ważne, ile słów i w jaki sposób się wypowiada. Można nawet powtarzać wciąż to samo: „Bądź miłościw mnie grzesznemu”. Ważne, żeby mieć „to coś”, tego ducha, ten power. Trzeba mieć gadane.