Jezus powiedział do swoich apostołów:
«Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie. Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów. Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.

A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie. Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem. Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.

A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych! Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu».

Czytam statystyki religijne. Niektóre z nich mnie niepokoją. Inne cieszą. Porównuję duszpasterstwo Jezusa, moje i złego ducha. Dzięki porównaniom ulegam nastrojom. Bywam depresyjny, a czasem chodzę po szczytach pychy. Traktuję głoszenie Ewangelii jak prowadzenie firmy. Zysk. Strata. Zapominam o słowach Jezusa: „Idźcie i głoście”. Więc głoszę. Najlepiej jak potrafię. Bez lenistwa i sztucznego patosu. Gorliwie. Z całą mocą. A resztą Ty, Jezu, się zajmij. I gdy wykonam wszystko, co mi polecono, mówię: sługą nieużytecznym jestem. I jestem spełniony, pogodny, na właściwej drodze. Drodze do zbawienia.