Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeżeli obumrze, przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne.

A kto by chciał mi służyć, niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli kto Mi służy, uczci go mój Ojciec”.

Jezus wyjaśnia całą swoją ziemską drogę jako drogę ziarna pszenicznego, które tylko przez śmierć prowadzi do owocu, plonu, spełnienia. „Ten, kto kocha swoje życie, straci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie, zachowa je na życie wieczne”. „Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”. We wszystkich tych zdaniach i słowach Jezus objaśnia, czym jest droga krzyżowa życia, że jest drogą utraty siebie, czyli drogą prawdziwej miłości. Tę drogę On – obumarłe ziarno pszeniczne – przed nami przebył i tej drogi chce nas nauczyć. I na niej nam towarzyszyć.