Jezus przemówił tymi słowami:
«Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo dajecie dziesięcinę z mięty, kopru i kminku, lecz zaniedbaliście to, co ważniejsze jest w Prawie: sprawiedliwość, miłosierdzie i wiarę. To zaś należało czynić, a tamtego nie zaniedbywać. Ślepi przewodnicy, którzy przecedzacie komara, a połykacie wielbłąda!

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są zdzierstwa i niepowściągliwości. Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta».

Jezus nazwał faryzeuszów i uczonych w Piśmie – w czasach, gdy byli oni powszechnie uznawani za autorytety życia religijnego i społecznego – obłudnikami, a nawet wypowiedział nad nimi gorzkie „biada”. Co było powodem tak surowego osądu? Prawdopodobnie ich zbytnia koncentracja na tym, co czyste zewnętrznie, co nosiło znamiona suchego rytualizmu i bezdusznego wypełniania przepisów. Dla Chrystusa fundamentem Prawa są „sprawiedliwość, miłosierdzie i wiara”. Dlatego właśnie konieczność zadbania najpierw o „wewnętrzną stronę kubka i misy” (czytaj: o ludzkie wnętrze), by uwolnić je od „zdzierstwa i niepowściągliwości”. Wszak to z serca człowieka, oczyszczonego miłosierną miłością Boga, rodzą się dobre czyny i prawdziwa świętość życia.